Əsl İslama doğru

Bir millət olaraq nicatımızın milli-islami özlüyümüzə qayıtmaqdan ibarət oldugunu dəfələrlə öz yazılarımızda bildirmişik. Mövzuyla bağlı bəzi qaranlıq mətləbləri işıqlandırıb, zehinləri aydınlatmaq qərarına gəldik. Müxtəlif rəng və çalarlarda bizə təqdim edilən “islamların” arasında sərgərdan qalmamaq üçün ilk öncə İslam dedikdə nəyi nəzərdə tutduğumuzu aydınlaşdırmalıyıq. Düşünürük ki, bu, olduqca vacib və həssas bir məsələdir.

İnsanın həqiqət sanaraq istənilən əqidəyə bağlanmasından sonra yanıldığını anlaması, öz seçimində səhv etdiyinin fərqinə varması faciə deyil. Amma bu seçim dini əqidə ilə bağlı olduqda, bir çox hallarda insan obyektiv düşüncə tərzindən məhrum olub, inadkar və kütbeyin bir varlıq halına gəlir. Hər hansı bir əqidəni din adıyla qəbul etdikdə ondan dönmək çətin olur, çünki bu əqidənin “ilahi” bir əqidə olduğuna inanırsan. Onun zəif nöqtələrini gördükdə isə müxtəlif yozumlara əl atıb öz vicdanını sakitləşdirməklə həqiqətdən qaçmağa məhkum olursan. Belə bir əqidə öz saxta qəliblərini insan təfəkkürünə qəbul etdirib onu sərbəst düşüncədən məhrum edir. Düşüncə işığını söndürən insan getdikcə daha da azğınlaşır, yanlış yolda olduğunu ona başa salanları təkəbbürlə rədd edib, özünü cəfakeş bir həqiqət davamçısı hesab edir. Bu hal əxlaq elmində “cəhli-mürəkkəb” adlanır və müalicəsi mümkün olmayan mənəvi xəstəliklərdən biri hesab olunur.

Allahın ən üstün elçilərindən biri olan Həzrət İsa (ə) bu mərəzə tutulan insanlar barədə deyirdi: “Allahın izni ilə ölüləri diriltdim, əlacsız xəstələrə şəfa verdim, amma cahillərlə bacarmadım”. http://www.salaminfo...movqe/1301.html

Bir millət olaraq nicatımızın milli-islami özlüyümüzə qayıtmaqdan ibarət oldugunu dəfələrlə öz yazılarımızda bildirmişik. Mövzuyla bağlı bəzi qaranlıq mətləbləri işıqlandırıb, zehinləri aydınlatmaq qərarına gəldik. Müxtəlif rəng və çalarlarda bizə təqdim edilən “islamların” arasında sərgərdan qalmamaq üçün ilk öncə İslam dedikdə nəyi nəzərdə tutduğumuzu aydınlaşdırmalıyıq. Düşünürük ki, bu, olduqca vacib və həssas bir məsələdir.

İnsanın həqiqət sanaraq istənilən əqidəyə bağlanmasından sonra yanıldığını anlaması, öz seçimində səhv etdiyinin fərqinə varması faciə deyil. Amma bu seçim dini əqidə ilə bağlı olduqda, bir çox hallarda insan obyektiv düşüncə tərzindən məhrum olub, inadkar və kütbeyin bir varlıq halına gəlir. Hər hansı bir əqidəni din adıyla qəbul etdikdə ondan dönmək çətin olur, çünki bu əqidənin “ilahi” bir əqidə olduğuna inanırsan. Onun zəif nöqtələrini gördükdə isə müxtəlif yozumlara əl atıb öz vicdanını sakitləşdirməklə həqiqətdən qaçmağa məhkum olursan. Belə bir əqidə öz saxta qəliblərini insan təfəkkürünə qəbul etdirib onu sərbəst düşüncədən məhrum edir. Düşüncə işığını söndürən insan getdikcə daha da azğınlaşır, yanlış yolda olduğunu ona başa salanları təkəbbürlə rədd edib, özünü cəfakeş bir həqiqət davamçısı hesab edir. Bu hal əxlaq elmində “cəhli-mürəkkəb” adlanır və müalicəsi mümkün olmayan mənəvi xəstəliklərdən biri hesab olunur.

Allahın ən üstün elçilərindən biri olan Həzrət İsa (ə) bu mərəzə tutulan insanlar barədə deyirdi: “Allahın izni ilə ölüləri diriltdim, əlacsız xəstələrə şəfa verdim, amma cahillərlə bacarmadım”. http://www.salaminfo...movqe/1301.html

ALLAH razi olsun qardash gozel movzudur.Cehalet insanligin en esas mehvolma elementi sayila biler,nece ki tarixde buna coxlu sayda misallar movcuddur.