Şiələrin kitablarında Torpaq və palçıq yemək

Sonra obiri səahifədə isə فهو إذا إجماع منهم على ترك تلك الأشياء
Belədir ki bu cür şeyləri tək etmək ollardan olan icmadır." əl İtisam (2\9)

İnanmıram ki siz bu icma ilə razı olsınız çünki əslən siz Peyğəmbərin səahbələrini nəinki qəbul etmir Hətta olara böhtan atıb söyməkdən də qalmırsınz! Ona görədə Hikmət sahibləri zikr etdiyi kim: "Yahudilərdən soruçdular Musadan sonra ən xeyirli kimdir dedilər əshabı. Şiyələrdən soruşdular Məhəmmədən sonra ən Şər kimdir dedilər əshabı."

Сообщение отредактировал Abu Sufyan ordusu: 27 июня 2010 - 00:28

İnanmıram ki siz bu icma ilə razı olsınız çünki əslən siz Peyğəmbərin səahbələrini nəinki qəbul etmir Hətta olara böhtan atıb söyməkdən də qalmırsınz! Ona görədə Hikmət sahibləri zikr etdiyi kim: "Yahudilərdən soruçdular Musadan sonra ən xeyirli kimdir dedilər əshabı. Şiyələrdən soruşdular Məhəmmədən sonra ən Şər kimdir dedilər əshabı."

Hikmət sahibin zikrinə bir bax maşallah! Lap avaraya oxşayır.
Musa (ə.s) əsablarıda həmişə xeyrli olmamışdır. Bir dəstəsi bildircin ətinin yerinə sarımsaq istəmişdirlər, o biri dəstədə Musa (ə.s.) onlardan 1-2 saatlıq ayrıldıqdan sonra başlamışdırlar buzova sitayiş etməyə. Aralarında 30-40 nəfər sona qədər onunla idi duz yolda olanlar. Helə bizim Məhəmməd (sas)-da da təqribən o sayda əsl əsabəsi olub, başda Əli (ə.s.), Salman Farsı....

Sonra obiri səahifədə isə فهو إذا إجماع منهم على ترك تلك الأشياء
Belədir ki bu cür şeyləri tək etmək ollardan olan icmadır." əl İtisam (2\9)

Bu nə cür icmanin isbatidir? Camaatla məzələnirsən?Yoxsa aglinda problem var?

وهو أن الصحابة رضى الله عنهم بعد موته عليه السلام لم يقع من أحد منهم شىء من ذلك بالنسبة إلى من خلفه إذ لم يترك ( صلى الله عليه وسلم ) بعده في الأمة افضل من أبى بكرالصديق رضى الله عنه فهو كان خليفته ولم يفعل به شىء من ذلك ولا عمر رضى الله عنهما وهو كان أفضل الأمة بعده ثم كذلك عثمان ثم على ثم سائر الصحابة الذين لا أحد أفضل منهم في الأمة ثم لم يثبت لواحد منهم من طريق صحيح معروف أن متبركا تبرك به على أحد تلك الوجوه
yalnız bu hissəsini tərcüm edirəm yoxsa mövzu uzundu istiyən qayıdıb oxuyar
Onlardan heç birindən Səhih yolla sabit olnayib ki onlardan təbarruk edən Onunla (yəni Peyğəmbərlə ölümündənsonra) bu Şəkildə (və o zikr edilən zəsflərdəki ki kimi) təbarruk ediblər Bax əl Şatibinin əl-İtisam (2 cil 8 səhifə)

əhlitövhid cırır
Sizin ağlınıza heyranam ee. Əvvəl özünüz təbərrük haqda hədislər gətirirsiz və hətta yazırsız ki:

Bildiyimə görə Peyğəmbərin (Ona Allahın salamı olsun) bədənindən ayrılan bir şeylə məsələn təri. saçı ilə bərəkət, diləmək oldr. bu heçdə qəribə bir şeydeyil. Səahbələrin belə etdikləri varid olmuşdur. Və bu hadq əsərlərdə vardır.

bir saat keçməmiş isə yazırsız ki, təbərrük etmək olmaz.

Məsələ bundadır ki, Siz heç Azərbaycan dilində oxuduğunuzu da düz başa düşə bilmirsiz, çünki bu (Siz gətirdiyiniz) hissədə əl Şatibi peyğəmbərin əşyalarına təbərrük etmək haqda yazmır, səhabələrin əşyalarına təbərrük etmədən yazır. İndi mən bütün mətni gətirərəm ki, hamı oxuya bilsin (Siz isə inanmıram ki, nəsə başa düşəsiz. Bilirəm ki, inadkarlıq gözünüzü bağlayıb, ona görə də belə səhvlər edirsiz, mətni qısa, Sizə lazım olan yerini gətirirsiz.).

Əbu İbrahim yazır:

Imam Şatibi, rahiməhullah, mövzu ilə əlaqədar deyir:

والثالث أنه ثبت في الصحاح عن الصحابة رضى الله عنهم أنهم يتبركون بأشياء من رسول الله صلى الله عليه وسلم
ففى البخارى عن ابى جحيفة رضى الله عنه قال خرج علينا رسول الله صلى الله عليه وسلم
بالهاجرة فأتى بوضوء فتوضأ فجعل الناس يأخذون من فضل وضوئه فيتمسحون به الحديث وفيه كان إذا توضأ يقتتلون على وضوئه وعن المسور رضى الله عنه في حديث الحديبية وما انتخم النبى صلى الله عليه وسلم
نخامة إلا وقعت في كف رجل منهم فذلك بها وجهه وجلده وخرج غيره من ذلك كثيرا في التبرك بشعره وثوبه وغيرهما حتى انه مس بإصبعه أحدهم بيده فلم يحلق ذلك الشعر الذي مسه عليه السلام حتى مات
وبالغ بعضهم في ذلك حتى شرب دم حجامته - إلى أشياء لهذا كثيرة فالظاهر في مثل هذا النوع أن يكون مشروعا في حق من ثبتت ولايته واتباعه لسنة رسول الله صلى الله عليه وسلم
وأن يتبرك بفضل وضوئه ويتدلك بنخامته ويستشفى بآثاره كلها ويرجى نحو مما كان في آثار المتبوع الأصل صلى الله عليه وسلم

Üçüncüsü: Səhabədən gələn səhih rəvayətlərə görə sabit olmuşdur ki, onlar peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, əşyaları ilə təbərrük ediblər.
Buxaridə Əbi Cuheyfədən gələn rəvayətdə deyilir:
“Gündüz vaxtı peyğəmbər, salləllahu aleyhi va səlləm, bizim yanımıza gəldi. Dəstəmaz almaq üçün ona su gətirildi və dəstəmaz aldı. İnsanlar onun dəstəmaz suyundan artıq qalan hissəsini alıb üstlərinə sürtürdülər...” (əl-hədis) [1] , eləcədə rəvayət olunur ki, “...sanki dəstəmaz suyu üçün öz aralarında çatışırdılar.” [2]
Misvərdən, radiyallahu anh, rəvayət olunan Hüdeybiyyə hədisində deyilir: “Peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, ağzından çıxan şey mütləq səhabədən birinin əlinə düşərdi və o da onu bədəninə və üzünə sürərdi.”[3] Başqaları da onun saçı və paltarı və ya bu ikisindən başqaları ilə təbərrük etmək barədə də hədislər[4] rəvayət ediblər. Hətta o, öz barmaqları ilə səhabələrdən birinin saçına toxunmuşdu və o səhabə həmin yeri ölənə qədər qırxmadı.[5] Onların bəziləri də bundan daha da irəli gedərək peyğəmbər, salləllahu aleyhi va səlləm, qan aldırdığı zaman onun qanını içmişdir.[6] Buna bənzər şeylər çoxdur. Bu növ şeylərin zahirindən görünür ki, vəliliyi və peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, sünnətinə tabeçiliyi sabit olan kəslər haqqında da eyni şey məşrudur (yəni onlarla da təbərrük etmək bu dəlillərə görə ilk baxışda caiz görünə bilər), yəni dəstəmaz suyundan təbərrük etmək olar, ağız suyu ilə sürtmək olar və yaxud da onun əşyaları ilə şəfa tapmaq olar. Eyni şeyləri əslə (yəni peyğəmbərə), salləllahu aleyhi va səlləm, tabe olanların da əsərləri ilə etmək olar.

إلا أنه عارضنا في ذلك أصل مقطوع به في متنه مشكل في تنزيله وهو أن الصحابة رضى الله عنهم بعد موته عليه السلام لم يقع من أحد منهم شىء من ذلك بالنسبة إلى من خلفه إذ لم يترك صلى الله عليه وسلم
بعده في الأمة افضل من أبى بكرالصديق رضى الله عنه فهو كان خليفته ولم يفعل به شىء من ذلك ولا عمر رضى الله عنهما وهو كان أفضل الأمة بعده ثم كذلك عثمان ثم على ثم سائر الصحابة الذين لا أحد أفضل منهم في الأمة ثم لم يثبت لواحد منهم من طريق صحيح معروف أن متبركا تبرك به على أحد تلك الوجوه
أو نحوها بل اقتصروا فيهم على الاقتداء بالأفعال والأقوال والسير التي اتبعوا فيها النبى صلى الله عليه وسلم
فهو إذا إجماع منهم على ترك تلك الأشياء

Lakin biz görürük ki, bu məsələdə ifadəsi qəti olan, fəqət tətbiqində problem olan bir əsl ilə ziddiyətə düşürük. Bu isə budur ki, peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, vəfatından sonra səhabədən heç birindən, özündən sonra gələnlər üçün belə bir şey görülməmişdir. Çünki peyğəmbər, salləllahu aleyhi va səlləm, ümmət içində Əbu Bəkr əs-Siddiqdən, radiyallahu anh, daha fəzilətli birini tərk etməmişdir. O, peyğəmbərin, aleyhis sələm, xəlifəsi idi. (Peyğəmbərə edildiyi kimi) ona belə bir şey edilməmişdi, nə də Ömərə, Allah hər ikisindən də razı olsun, (belə bir şey edilməmişdi). O isə Əbu Bəkrdən sonra ümmətin ən fəzilətlisi olmuşdur. Eynilə ondan sonra Osman və ondan sonra da Əli və daha sonra isə ümmətdən heç birinin onlardan fəzilətli olmadığı digər səhabələrin heç birinə belə bir şey edilməmişdi. Onlardan heç biri üçün bunlardan hər hansı bir vəchdə və yaxud buna bənzər şəkildə təbərrük edilməsi səhih və məşhur şəkildə sabit olmamışdır. Əksinə onların əməllərinə və sözlərinə və peyğəmbərə, salləllahu aleyhi va səlləm, ittibada izlədikləri yola yabe olmaqla kifayətləniblər. Bu isə bu əşyaları tərk etmək barəsində onların göstərdikləri bir icmadır.

وبقى النظر في وجه ترك ما تركوا منه ويحتمل وجهين أحدهما أن يعتقدوا في الاختصاص وان مرتبة النبوة يسع فيها ذلك كله للقطع بوجود ما التمسوا من البركة والخير لأنه عليه السلام كان نورا كله في ظاهره وباطنه فمن التمس منه نورا وجده على أي جهة التمسه بخلاف غيره من الأمة - وإن حصل له من نور الاقتداء به والاهتداء بهديه ما شاء الله - لا يبلغ مبلغه على حال توازيه في مرتبه ولا تقاربه فصار هذا النوع مختصا به كاختصاصه بنكاح ما زاد على الأربع وإحلال بضع الواهبة نفسها له وعدم وجوب القسم على الزوجات وشبه ذلك فعلى هذا المأخذ لا يصح لمن بعده الاقتداء به في التبرك على احد تلك الوجوه ونحوها ومن اقتدى به كان اقتدؤه بدعة كما كان الاقتداء به في الزيادة على أربع نسوة بدعة

O zaman səhabələrin bunları tərk etməklərinin səbəbinə baxaq. Burda iki ehtimal vardır:
Birinci (ehtimal): Onlar təbərrükün peyğəmbərə xas olduğuna etiqad edirdilər. Bu şeylər peyğəmbərlik mərtəbəsində ola bilər. Çünki istənilən xeyir və bərəkətin peyğəmbərdə, aleyhis-sələm, olduğu məlumdur. Çünki peyğəmbərin tamamı, zahiri də, batini də nurdur. Kim onda nur axtararsa, dilədiyi şəkildə nuru tapa bilər. Lakin bundan fərqli olaraq digərləri –hətta Allahın istəyi ilə peyğəmbəri rəhbər edinmək və onun hidayəti ilə hidayətlənmək nuru onlarda hasil olsa da - peyğəmbər kimi deyildir. Heç bir halda onun dərəcəsinə çatıb onun mərtəbəsinə yetişə bilməzlər. Heç yaxınına belə düşə bilməzlər. Aydın olur ki, bu növ şeylər ona məxsusdur. Necəki dörd qadından çoxu ilə evlənmək, özünü ona hibə edən qadının ona halal olması[7] və zövcələri haqqında adil davranmanın ona vacib olmaması[8] peyğəmbərə, salləllahu aleyhi va səlləm, məxsusdur. Ondan sonra başqaları haqqında bu şəkillərdən biri ilə və ya buna yaxın şəkildə təbərrük barəsində peyğəmbəri dəlil gətirmək səhih deyildir. Kim onu bu məsələdə özünə rəhbər edərsə, onun bu tabeçiliyi bir bidətdir, necəki dörd qadından çoxu ilə evlənməkdə peyğəmbərə tabe olmaq da bidətdir.

الثاني أن لا يعتقدوا الاختصاص ولكنهم تركوا ذلك من باب الذرائع خوفا من أن يجعل ذلك سنة - كما تقدم ذكره في اتباع الآثار - والنهى عن ذلك او لان العامة لا تقتصر في ذلك على حد بل تتجاوز فيه الحدود وتبالغ بجهلها في التماس البركة حتى يداخلها المتبرك به تعظيم يخرج به عن الحد فربما اعتقد في المتبرك به ما ليس فيه وهذا التبرك هو أصل العبادة ولأجله قطع عمر رضى الله عنه الشجرة التى بويع تحتها رسول الله صلى الله عليه وسلم
بل هو كان اصل عبادة الأوثان في الأمم الخالية - حسبما ذكره أهل السير – فخاف عمر رضى الله عنه أن يتمادى الحال في الصلاة إلى تلك الشجرة حتى تعبد من دون الله
فكذلك يتفق عند التوغل في التعظيم

ولقد حكى الفرغانى مذيل تاريخ الطبرى عن الحلاج أن أصحابه بالغوا في التبرك به حتى كانوا يتمسحون ببوله ويتبخرون بعذرته حتى أدعوا فيه الإلهية تعالى الله عما يقولون علوا كبيرا

İkinci (ehtimal): Səhabə təbərrükün peyğəmbərə xas olduğuna etiqad etmirdilər, lakin onlar bunun bir sünnət, alışqanlıq halına gəlməsindən qorxaraq ora aparan yolları bağlamaq məqsədi ilə tərk etmişlər –necəki bunu əvvəldə zikr etmişdik- və bunu etməyi nəhy etdilər. Və yaxud da (bunu tərk etməklərinin səbəbi) adi xalq kütləsi müəyyən bir çərçivədə durmazlar, əksinə təcavüz edərək həddi aşarlar və cahillikləri səbəbi ilə təbərrük işində ifrata vararlar. Hətta təbərrük etdiyi şeyi də bura daxil edərək təzim edər və bununla həddi aşarlar. Bəlkə də təbərrük etdiyi şeydə olmayan şeylərə də etiqad bəsləyər. Belə bir təbərrük isə ibadətin əslidir. Məhz buna görə də Ömər, radiyallahu anh, altında peyğəmbərə, salləllahu aleyhi va səlləm, beyət edilmiş ağacı kəsdirmişdir. Siyər alimlərinin zikr etdiyi kimi bu cür təbərrük bütlərə ibadətin əslini təşkil edir. Ömər, radiyallahu anh, bu ağacın altında namaz qılınmağa davam edildiyi təqdirdə bu ağaca Allah yerinə ibadət edilməsindən qorxmuşdur. Necəki təzimdə həddi aşmağın nəticəsi belə olur.
Tabarinin “Tarix” kitabına zeyl yazan əl-Fərğani[9] , Həllac[10] haqqında rəvayət edir ki, onun dostları onunla təbərrük etməkdə həddi o qədər aşdılar ki, sonunda onun sidiyini üstlərinə sürtdülər və nəcisinin buxarını qoxuladılar. Hətta onun ilah olduğunu da iddia etdilər. Allahu Təalə onların söylədiklərindən uca və böyükdür!

ولأن الولاية وإن ظهر لها في الظاهر آثار فقد يخفى أمرها لانها في الحقيقة راجعة إلى أمر باطن لا يعلمه إلا الله فربما ادعيت الولاية لمن ليس بولى او ادعاها هو لنفسه أو أظهر خارقة من خوارق العادات هي من باب الشعوذة لا من باب الكرامة او من باب
أو الخواص أو غير ذلك والجمهور لا يعرف الفرق بين الكرامة والسحر فيعظمون من ليس بعظيم ويقتدون بمن لا قدوة فيه - وهو الضلال البعيد - إلى غير ذلك من المفاسد
فتركوا العمل بما تقدم - وإن كان له أصل - لما يلزم عليه من الفساد في الدين

Vəliliyin bəzi zahiri əlamətləri üzdə görünsədə, əsl mahiyyəti gizlidir. Vəliliyin mahiyyəti həqiqətdə onun batinindədir və bunu Allahdan başqa heç kəs bilməz. Bəzən də vəli olmayan kəsin övliyadan olduğu iddia edilmişdir, və ya özü özünün vəli olduğunu iddia etmişdir. Və yaxud da vəli olduğu zənn edilən kəs fövqəladə şeylər etmişdir. Lakin bu sehr, göz bağlamaq növlərindəndir, kəramət növündən deyildir və yaxud da xüsusi bir şeydir və ya tam başqa bir şeydir. İnsanların çoxu isə sehr ilə kəramətin arasındakı fərqi bilməzlər və nəticədə təzimə layiq olmayan şeyə təzim edərlər, əslində bir nümunə olmayan bir şeyi özlərinə nümunə götürərlər – bu isə böyük bir zəlalətdir- və bir çox digər fəsadlara düşərlər.
Səhabələr yuxarıda göstərilən əməli – hər nə qədər də bir əslə dayansada – dində fəsada səbəb olması qorxusu ilə tərk etmişlər.

وقد يظهر باول وهلة أن هذا الوجه الثاني راجح لما ثبت في الأصول العلمية أن كل قربة أعطيها النبى صلى الله عليه فإن لأمته أنموذجا منها ما لم يدل دليل على الاختصاص
إلا أن الوجه الأول أيضا راجع من جهة أخرى وهو إطباقهم على الترك إذ لو كان اعتقادهم التشريع لعمل به بعضهم بعده او عملوا به ولو في بعض الأحوال إما وقوفا مع أصل المشروعية وإما بناء على اعتقاد انتقاء العلة الموجبة للامتناع
وقد خرج ابن وهب في جامعه من حديث يونس بن يزيد عن ابن شهاب قال حدثنى رجل من الأنصار أن رسول الله صلى الله عليه وسلم
كان إذا توضأ أو تنخم ابتدر من حوله من المسلمين وضوءه ونخامته فشربوه ومسحوا به جلودهم فلما رآهم يصنعون ذلك سألهم لم تفعلون هذا قالوا نلتمس الطهور والبركة بذلك
فقال رسول الله صلى الله عليه وسلم
من كان منكم يحب أن يحبه الله ورسوله فليصدق الحديث وليؤد الأمانة ولا يؤذ جاره فإن صح هذا النقل فهو مشعر بأن الأولى تركه وأن يتحرى ما هو الآكد والاحرى من وظائف التكليف ولا يلزم الإنسان في خاصة نفسه ولم يثبت من ذلك كله إلا ما كان من قبيل الرقية وما يتبعها او دعاء الرجل لغيره على وجه سيأتى بحول الله
فقد صارت المسئلة من أصلها دائرة بين أمرين أن تكون مشروعة فدخلت تحت حكم المتشابه والله أعلم

İlk baxışda ikinci ehtimalın racih/tərcihə daha uyğun olduğu görünə bilər, çünki üsul elmində sabit olmuşdur ki, peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, etdiyi bütün qürbət (Allaha yaxınlaşdırıcı) əməlləri peyğəmbərə xas bir əməl olmasına dair dəlil olmadığı təqdirdə bütün ümmət üçün bir nümunədir.
Lakin bunu da qeyd etmək lazımdır ki, birinci ehtimal şəkli də başqa bir tərəfdən racihdir/tərcihə layiqdir. Çünki səhabələrin hamısı bu əməli tərk etmişdir. Əgər onlar bu əməlin məşru olduğuna etiqad etsəydilər, heç olmazsa onlardan bəziləri buna əməl edərdilər, yaxud da əsldəki məşruluğa uyğun olaraq və yaxud da bunu etməkdən çəkindirən səbəbin olmaması etiqadına əsasən bəzi hallarda buna əməl edərdilər.

İbn Vəhb “Cami” adlı əsərində Yunus ibn Yezidin İbn Şihabdan etdiyi bu rəvayəti qeyd etmişdir:
“Mənə ənsardan bir adam rəvayət etdi ki, rasulullah, salləllahu aleyhi va səlləm, dəstəmaz aldığı və ya ağzını və burnunu təmizlədiyi zaman, ətrafında olan müsəlmanlar dərhal onun dəstəmaz suyundan və ya artığından içər və onu bədənlərinə sürtərdilər. Onların bu davranışlarını gördükdə isə (peyğəmbər) onlardan soruşdu: “Bunu nə üçün edirsiniz?” Dedilər: “Bununla təmizliyi və bərəkəti diləyirik”. Rasulullah, salləllahu aleyhi va səlləm, buyurdu: “Sizdən kim onu Allahın və rasulunun sevməsini diləyərsə, sözü söylədiyi zaman doğru söyləsin, əmanəti versin və qonşusuna əziyət etməsin.”[11] Əgər bu nəql səhihdirsə göstərir ki, təbərrükü tərk etmək, daha vacib olanları axtarmaq və mükəlləfin vəzifələri içində ən uyğun olanı etmək daha xeyirlidir. İnsanın yalnız özü üçün xas olaraq bir şey etməsi lazım deyildir. Bütün bunlardan yalnız bəzi növ əfsunlar üçün oxumaq və buna tabe olan məsələlər və bir kəsin başqası üçün dua etməsi kimi məsələlər sabit olur. Allahın köməyi ilə bunlar irəlidə gələcəkdir.
Aydın oldu ki, məsələlərin əsli iki hal arasındadır və bunlardan biri məşru olmasıdır. Fəqət bu mütəşabih hökmündədir. Ən doğrusunu isə Allah bilir!

“əl-İtisam” 2/284-293

• Buxari, “Kitəb əl-Vudu” (rəq: 187), “Kitəb əs-Salət” ( bab əs-salət fi saub əl-ahmar, rəq: 376, bab əs-sutra biməkkə va ğayrihə, rəq: 501) “Kitəb əl-Mənaqib” ( rəq: 3553, 3566), “Kitəb əl-Libəs” (rəq: 5859). “Fəthul-Bari”, (rəq: 187, 501, 3553, 3566). Nəsai, (503)
• Buxari, “Kitəb əl-Vudu” (rəq: 189), Misvər və Mahmud bin ər-Rabidən, radiyallahu anyumə, rəvayət edilən hədis.
• Hədisi Buxari rəvayət edir, “Kitəb əş-Şurut”, (rəq: 2731, 2732), “Fəthul-Bari” əsərində də eyni nömrələrdədir. “Siyəru İbn Hişam”, 3/361-362, Darul-Hidayə, Misir.
• Muslim Ənəsdən rəvayət etmişdir, “Kitəb əl-Fədail”, (2324, 2325),
• Tabarani, “əl-Kəbir”(17/84), Beyhəqi, “əd-Dəlail”, (6/215-216), bunu eləcədə əl-Bəğavi, İbn Məndə və Əbu Nueym “əl-Marifə”də (4/997, 2029-2030, rəq: 5016, 5101) rəvayət ediblər. Sənədində məchul ravi vardır. (bax: “əl-İsabə”, (2/527). Buna bənzər başqa rəvayət isə Malik ibn Umeyr əş-Şairdən “Mucəm əs-Sahabə” (13/4669, rəq: 1767) kitabında varid olmuşdur. Eləcədə əl-Bəğavi, əl-Həsən ibn Sufyan , Tabarani və Əbu Nueym bunu “əl-Marifət əs-Sahabə” (5/2476, rəq: 6029) əsərində rəvayət ediblər. Sənədi zəifdir.
  Lakin digər rəvayətlərə görə isə bu hadisə Əbi Məhzuraya baş vermişdir. bax: Əhməd, (3/408-409), Əbu Davud, (500), İbn Macə, (708), Nəsai, (2/7), Daraqutni, (1/234-235), əl-Beyhəqi, (1/393-394)
• Əl-Bəzzar, “Müsnəd” (3/145, rəq: 2436...), əl-Hakim, “Müstədrək” (3/554), Tabarani, “ət-Təlxis əl-Hubeyr”, (1/30), Əbu Nueym, “əl-Hilyə”, (1/329-330), Beyhəqi “əl-Kubra” (7/67), Musa ibn İsmaildən, o da Huneyd ibn əl-Qasimdən, o isə Amir ibn Abdullah ibn Zubeyrdən, o isə atasından rəvayət etmişdir. Bəzzar deyir: “İbn Zubeyrdən başqa şəkildə də rəvayət olunmuşdur.” Bax: Daraqutni, “əs-Sünən”, (1/228), Əbi Nueym, “əl-Hilyə” (1/330), məzkur rəvayət yolunda isə Huneyd – və ya Cuneyd – ibn əl-Qasim vardır, onda bir bəis yoxdur, lakin İbn Hacərin də “ət-Təlxis”də (1/30) dediyi kimi elmdə məşhur olmamışdır. əl-Heysəmi isə “əl-Mucmə” də (8/270) deyir: “Bunu Tabarani və Bəzzar müxtəsər rəvayət etmişdir. Bəzzarın rəvayət etdiyi hədisin raviləri “Səhih”in raviləridir, Cuneyd ibn əl-Qasimdən başqa, o isə siqadır.” Suyuti isə “Mənahil əs-Suffə”də (rəq: 72) sənədinin ceyyid olduğunu deyir.
• “Ey Peyğəmbər! Mehrlərini verdiyin zövcələrini, Allahın sənə bəxş etdiklərindən sahib olduğun cariyələri, səninlə birlikdə hicrət etmiş əmin qızlarını, bibilərinin qızlarını, dayın qızlarını, xalalarının qızlarını, habelə Peyğəmbər onunla evlənmək istədiyi təqdirdə özünü Peyğəmbərə bağışlayan hər hansı bir mömin qadını sənə halal etdik. Sonuncu digər möminlərə deyil, yalnız sənə məxsusdur. Onlara zövcələri və sahib olduqları cariyələr barəsində nəyi vacib buyurduğumuzu bilirik. Belə etdik ki, sənə bir çətinlik olmasın. Allah Bağışlayandır, Rəhmlidir.” (Əhzab, 50)
• Bu sabit deyildir, Kitabın təhqiqini etmiş Şeyx Məşhur ibn Həsən Al Salman qeyddə racih olan görüşə görə bunun peyğəmbərə də vacib olduğunu qeyd edir və bunun üçün bir çox hədisin dəlil olduğunu zikr edir. Bunlardan biri də peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, ölümündən əvvəl digər zövcələrindən Aişənin, radiyallahu anhə, yanında qalmaq üçün izn alması barədə varid olmuş səhih hadisdir. Bax: “əl-İtisam”, (2/288) İbn Hacər “əl-Fəth” (9/389) əsərində hədisləri zikr etdikdən sonra bunun peyğəmbərə də vacib olduğunu deyir. İmam Nəvəvi isə deyir: “Bu bizim əshabın əksərinin rəyidir” (Şərhu Sahih Muslim, 8/104) Eləcədə bax: Bəğavi, “Şərh əs-Sunnə”, 9/101, İbnul-Qayyim, “Zadul-Məad” 1/101.
• Dövlət xadimi və alim bir şəxs olub, adı Abdullah bin Əhməd bin Cəfər ət-Turki, ləqəbi isə Əbu Muhamməddir. Hicri 362-ci ildə vəfat etmişdir.
• Həllac bin Mənsur, əsl adı Həsən bin Mənsur bin Məhmi əl-Farisidir. Kunyəsi Əbu Abdullahdır. Babası Məhmi məcusi olmuşdur. Şeyx Tustəri ilə və Bağdatda öz dövrünün məşhur mutasavvud əhli olan Cuneyd və Nuri ilə dostluq etmişdir. Hindistana getmiş və orda sehr öyrənmişdir. Zındıq əhlindən olmuşdur, hululiyyə etiqadına sahib olmuşdur və bir çox insanından sapmasına səbəb olmuşdur.
• Abdurrazzaq, “Musənnəf” (11/7, rəq: 19748), Mamər bunu Zuhridən, o isə ənsardan bir nəfərdən rəvayət etmişdir. Kitabın təhqiqini edən deyir: “Ənsardan olan şəxs səhabidirsə, hədisin sənədi səhihdir, əgər səhabə deyilsə mürsəl olur. Lakin hədis eləcədə digər şahidlər ilə də səhih olur. “ Ənəsdən rəvayət olunan və “Fəvaid” əsərində (cild: 18/rəq: 73) keçən hədis çox zəifdir, çünki sənədindəki Amr bin Bəkr əs-Səksəki mətrukdur. Bunu Şeyx Albani “əs-Silsilə əs-Sahihə” əsərində (2998) qeyd edir və əlavə edir: “Lakin hədis çox tərəfdən digər vəchlərdə rəvayət olunmuşdur, bunların cəmi hədisin sabit əslinin olduğuna dəlalət edir.” Daha sonra İbn Vəhbdəki hədisi zikr edir və sonra isə digərlərini qeyd edir. İbn Əbi Asim, “əl-Əhəd val-Məsani” (3/81, rəq: 1397) və İbn Əsir yolu ilə “Əsəd əl-Ğayə” (6/253), Tabarani, “əl-Əvsat” (6517), İbn Mənda yolu ilə “əl-Marifə”də (2/rəq:21), Rəvayətlərin zəif olmasına baxmayaraq bunlar hədisi həsən dərəcəsinə qədər qaldırır.

İnanmıram ki siz bu icma ilə razı olsınız çünki əslən siz Peyğəmbərin səahbələrini nəinki qəbul etmir Hətta olara böhtan atıb söyməkdən də qalmırsınz! Ona görədə Hikmət sahibləri zikr etdiyi kim: "Yahudilərdən soruçdular Musadan sonra ən xeyirli kimdir dedilər əshabı. Şiyələrdən soruşdular Məhəmmədən sonra ən Şər kimdir dedilər əshabı."

ibni Teymiyyənin bu yalan və iftiralarını təzə tapmısan? Allahın, mələklərin və bütün lənət edənlərin lənəti yalançılara olsun

bir saat keçməmiş isə yazırsız ki, təbərrük etmək olmaz.

Sən özün deyəsən heç oxuya bilmirsən təbərük etmək olmaz deyəndə burada ölümündən sorarda söhbət gedir. yaxşı bax!

إلا أنه عارضنا في ذلك أصل مقطوع به في متنه مشكل في تنزيله وهو أن الصحابة رضى الله عنهم بعد موته عليه السلام لم يقع من أحد منهم شىء من ذلك بالنسبة إلى من خلفه إذ لم يترك صلى الله عليه وسلم
بعده في الأمة افضل من أبى بكرالصديق رضى الله عنه فهو كان خليفته ولم يفعل به شىء من ذلك ولا عمر رضى الله عنهما وهو كان أفضل الأمة بعده ثم كذلك عثمان ثم على ثم سائر الصحابة الذين لا أحد أفضل منهم في الأمة ثم لم يثبت لواحد منهم من طريق صحيح معروف أن متبركا تبرك به على أحد تلك الوجوه
أو نحوها بل اقتصروا فيهم على الاقتداء بالأفعال والأقوال والسير التي اتبعوا فيها النبى صلى الله عليه وسلم
فهو إذا إجماع منهم على ترك تلك الأشياء

Lakin biz görürük ki, bu məsələdə ifadəsi qəti olan, fəqət tətbiqində problem olan bir əsl ilə ziddiyətə düşürük. Bu isə budur ki, peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, vəfatından sonra səhabədən heç birindən, özündən sonra gələnlər üçün belə bir şey görülməmişdir. Çünki peyğəmbər, salləllahu aleyhi va səlləm, ümmət içində Əbu Bəkr əs-Siddiqdən, radiyallahu anh, daha fəzilətli birini tərk etməmişdir. O, peyğəmbərin, aleyhis sələm, xəlifəsi idi. (Peyğəmbərə edildiyi kimi) ona belə bir şey edilməmişdi, nə də Ömərə, Allah hər ikisindən də razı olsun, (belə bir şey edilməmişdi). O isə Əbu Bəkrdən sonra ümmətin ən fəzilətlisi olmuşdur. Eynilə ondan sonra Osman və ondan sonra da Əli və daha sonra isə ümmətdən heç birinin onlardan fəzilətli olmadığı digər səhabələrin heç birinə belə bir şey edilməmişdi. Onlardan heç biri üçün bunlardan hər hansı bir vəchdə və yaxud buna bənzər şəkildə təbərrük edilməsi səhih və məşhur şəkildə sabit olmamışdır. Əksinə onların əməllərinə və sözlərinə və peyğəmbərə, salləllahu aleyhi va səlləm, ittibada izlədikləri yola yabe olmaqla kifayətləniblər. Bu isə bu əşyaları tərk etmək barəsində onların göstərdikləri bir icmadır.

Сообщение отредактировал talaba: 23 июня 2010 - 23:43

bir saat keçməmiş isə yazırsız ki, təbərrük etmək olmaz.

Sən özün deyəsən heç oxuya bilmirsən təbərük etmək olmaz deyəndə burada ölümündən sorarda söhbət gedir. yaxşı bax!

إلا أنه عارضنا في ذلك أصل مقطوع به في متنه مشكل في تنزيله وهو أن الصحابة رضى الله عنهم بعد موته عليه السلام لم يقع من أحد منهم شىء من ذلك بالنسبة إلى من خلفه إذ لم يترك صلى الله عليه وسلم
بعده في الأمة افضل من أبى بكرالصديق رضى الله عنه فهو كان خليفته ولم يفعل به شىء من ذلك ولا عمر رضى الله عنهما وهو كان أفضل الأمة بعده ثم كذلك عثمان ثم على ثم سائر الصحابة الذين لا أحد أفضل منهم في الأمة ثم لم يثبت لواحد منهم من طريق صحيح معروف أن متبركا تبرك به على أحد تلك الوجوه
أو نحوها بل اقتصروا فيهم على الاقتداء بالأفعال والأقوال والسير التي اتبعوا فيها النبى صلى الله عليه وسلم
فهو إذا إجماع منهم على ترك تلك الأشياء

Lakin biz görürük ki, bu məsələdə ifadəsi qəti olan, fəqət tətbiqində problem olan bir əsl ilə ziddiyətə düşürük. Bu isə budur ki, peyğəmbərin, salləllahu aleyhi va səlləm, vəfatından sonra səhabədən heç birindən, özündən sonra gələnlər üçün belə bir şey görülməmişdir. Çünki peyğəmbər, salləllahu aleyhi va səlləm, ümmət içində Əbu Bəkr əs-Siddiqdən, radiyallahu anh, daha fəzilətli birini tərk etməmişdir. O, peyğəmbərin, aleyhis sələm, xəlifəsi idi. (Peyğəmbərə edildiyi kimi) ona belə bir şey edilməmişdi, nə də Ömərə, Allah hər ikisindən də razı olsun, (belə bir şey edilməmişdi). O isə Əbu Bəkrdən sonra ümmətin ən fəzilətlisi olmuşdur. Eynilə ondan sonra Osman və ondan sonra da Əli və daha sonra isə ümmətdən heç birinin onlardan fəzilətli olmadığı digər səhabələrin heç birinə belə bir şey edilməmişdi. Onlardan heç biri üçün bunlardan hər hansı bir vəchdə və yaxud buna bənzər şəkildə təbərrük edilməsi səhih və məşhur şəkildə sabit olmamışdır. Əksinə onların əməllərinə və sözlərinə və peyğəmbərə, salləllahu aleyhi va səlləm, ittibada izlədikləri yola yabe olmaqla kifayətləniblər. Bu isə bu əşyaları tərk etmək barəsində onların göstərdikləri bir icmadır.

Deyirəm də, Siz heç Azərbaycan dilində oxuduğunuzu da düz başa düşə bilmirsiz. İndi mən qeyd etdiyim yerə fikir verin.
Lap Sizinlə razı olsaq da, bu icma deyil, çünki əvvəl bunun əksini Buxaridən və digər kitablardan yazmısız.
İndi Siz nə demək istəyirsiz - təbərrük şirkdir? Belədirsə açıq deyin ki, bunu müzakirə edək.

Sən özün deyəsən heç oxuya bilmirsən təbərük etmək olmaz deyəndə burada ölümündən sorarda söhbət gedir. yaxşı bax!

Təbərükün sağ ikən, ya ölümündən sonra olmasının nə fərqi var? Bu təvəssül deyil ki, deyəsiz peyğəmbər ölüb. Təbərrük insana yox, əşyalara edilir. Misal üçün Yusifin (ə) köynəyinə, peyğəmbərimizin (s) saçına, paltarına, oxuna, toxunduğu yerlərə və s.

İbn Kəsir yazır:Onun (Nurəddin Mahmud ibn Zənki) Dəməşqdə yerləşən məzarı müsəlmanlar tərəfindən ziyarət olunurdu. Onlar onun məzarına təbərrük edirdilər.
"əl Bidayə vən-Nihayə" cild 12, səh. 353.

Subki Buxarinin dəfni haqqında qeyd edir: "İnsanlar onun məzarından təbərrük üçün o qədər torpaq götürürdülər ki, qəbrin üzərində torpaq qalmamışdı. Buna görə də onun qəbrinin ətrafında taxtadan çəpər tikildi ki, insanlar oradan çox torpaq götürə bilməsin".
"Təbəqət əş-Şifiyə" cild 2 səh. 223

Zəhəbi Abdullah ibn Əhməd ibn Hənbəldən nəql edir: "Mən atamın onun peyğəmbərin saçını götürüb, öpüb köynəyinin altına qoyduğunu görürdüm. Belə fikirləşirəm ki, o peyğəmbərin saçını öz gözlərinin üzərinə qoyardı, sonra şəfa almaq üçün onu suya salıb və o suyu içərdi". Zəhəbi deyir: Bunu (təbərrükü) inkar edənlər haqdadır? Sübut olunub ki, Abdullah atası Əhməddən təbərrük haqda soruşanda o bunun səhih və düz əməl olduğunu bildirdi.
"Mən atamdan təbərrük edən, bərəkət almaq üçün peyğəmbərin minbərinə əlini sürtən və onu öpən insan haqda soruşdum. Həmin şeyləri o peyğəmbərin qəbrinə də edirdi". Atam dedi: "Bu işdə günah yoxdur".
"Vəfa əl-Vəfa" cild 4 səh. 1414,
"Siyər A‘ləm ən Nubəla» cild 11 səh. 212).

Həmçinin bu hədislərə də fikir verin:

"Müxtəsər təbəqət əl Hənbəliyyə" kitabının 14-cü səhifəsində yazılıb ki, insanlar Əhməd ibn Hənbəlin (241-ci ildə vəfat edib) qəbrinə təbərrük edirdilər.
İbn Cövzi "Mənaqib Əhməd" kitabında (səh. 400 və 563) Əbdullah ibn Musadan nəql edir: Mən və mənim atam gecə ikən Əhmədin qəbrinə gəldik və hava çox qaranlıq idi. Atam mənə dedi: Oğlum! Get səhər açılana kimi Allaha yaxınlaşmaq üçün bu möminə təvəssül et.

Ömər ibni Xəttabdan belə nəql edir: "Adəm (ə) sapmalara məruz qalan zaman ərz etdi: "Pərvərdigara! Səndən istəyir və Səni Mühəmməd və Ali-Mühəmmədin haqqına and verirəm ki, məni bağışlayasan." Allah-taala buyurdu: "Ey Adəm! Sən Mühəmmədi necə tanıdın, halbuki Mən hələ onu yaratmamışam?!" Adəm ərz etdi: "Pərvərdigara! Məni yaradıb Öz ruhundan mənə verdiyin zaman başımı qaldırıb gördüm ki, ərşin sütunlarında belə yazılıb: "La ilahə illəllah, Muhəmmədun Rəsulullah." Bu zaman bildim ki, Sən Öz bəndələrin içində ən çox sevdiyindən başqasının adını Öz adının yanında qərar verməzsən." Allah-taala buyurdu: "Düz dedin, ey Adəm! O, Mənim yaratdıqlarımın içərisində ən sevimli bəndəmdir. Məni onun haqqına and verib çağır ki, səni bağışladım. Əgər Muhəmməd olmasaydı, səni yaratmazdım." Bu hədisi Təbərani də öz kitabında qeyd edərək belə bir cümləni də əlavə etmişdir: "O, sənin nəslindən olan axırıncı peyğəmbər olacaq."
"Müstədrəki Hakim", 2-ci cild, səh.615;
"Məcməüz-zəvaid", 8-ci cild, səh.253, "Ən-nüzrət" kitabının təhqiqatçısı Mərağinin kitabında (816-cı ildə vəfat edib), səh.113-114, Təbəranidən nəqlən.

Gördüyünüz kimi peyğəmbər hələ anadan olmayıb, ona artıq

Əvvala sənin gətirdiyin bu hekayə və Hədsisin səhihliyindən danışmaq heç lazıb dedyil məlumdu ki bunlar zəif rəvayətdlərdi. Sonrada kı İbn Kəsir bunu tarixi fakt kimi qeyd etməti və ya İbn Covzinin gətirdiyi hekayədə (onun belə çox hekayələr gətirməsi kitablarından mənə məlumdu) hansısa insanların kiminsə qəbri ilə bunu etməsi və sair və ilaxir Yəni bu o demək deyil ki bu olar. Sonra da kı, Sənin gətiridiklərin Xomeninin fetvasına zidd bir şeylərdi. Mövzunu açarkən İlk zikr etdiyim fetvaya baxsan görərsən ki O bunu ancaq İmam Hüseynin (Ona Allahın salmı olsun) qəbri ilə omasını caiz görür. Onadan başqa bir imamın və ya Peyğəmbərin qəbri ilə etməyi görmür. Elə deyilmi? Səngətirdiklərin isə Peyğmbərin və başqa insanların qəbrindəndə caiz görür. Yzaxşı bu dəliləri hüccət görürsənsə Niyə Xomeni Yalnız İmam Hüseynin (Ona Allahın salamı olsun)qəbri ilə etməti izn veriri? Onun Qəbri və ya Qəbr torpağı başqa İmamların və Ya Pyğəmbrəin (Ona və Ailəsinə Allahın salamı və Slavatı olsun) qəbrindən və ya torpağından nə ilə fərqlənir? Əgər dediyin kimi torpaqla dərmanın fərqi yoxdursa və torpaqda nə qədər faydalı mieralar var insan üçün (sözümə görə Allahdan əf diləyiəm)Baqaşa imamların və Ya Pyğəmbrəin (Ona və Ailəsinə Allahın salamı və Slavatı olsun)qəbrində bu minerallar yoxdur ki? Həm nə üçün fetva noxud dənəsi boyda torpaq caiz görülür? Çox yemək yəni dərman kimi Dozanı aşmaqdır?

Əvvala sənin gətirdiyin bu hekayə və Hədsisin səhihliyindən danışmaq heç lazıb dedyil məlumdu ki bunlar zəif rəvayətdlərdi.

Onda Sizin də Imam Şatibidən gətirdiyiniz zəifdir, tem-bolee bu özün şəxsi fikridir. Onun (götürdüyünüz forumdan) fətvasının adrıyca gələn yazılara da bir baxın, sonra deyərsiz ki, bu haqda Sizdə icma var.

Sənin gətiridiklərin Xomeninin fetvasına zidd bir şeylərdi. Mövzunu açarkən İlk zikr etdiyim fetvaya baxsan görərsən ki O bunu ancaq İmam Hüseynin (Ona Allahın salmı olsun) qəbri ilə omasını caiz görür. Onadan başqa bir imamın və ya Peyğəmbərin qəbri ilə etməyi görmür.

Xeyr! Fətvada torpağı yemək haqda deyilir, adi təbərrük haqda yox. Bu həmdə o torpağın öz keyfiyyətləri ilə də bağlıdır.
Lənkərani ağanın risaləsi: Məsələ: 2700. Torpaq yemək haramdır. Amma Həzrəti Seyyidü-Şühəda İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın türbətini (şəfa üçün) az miqdarda yemək caizdir. Daha yaxşı olar ki, türbəti suda həll edib (həll olmaqla) aradan getdikdən sonra içsinlər. Dağıstan və İrəvan gilini müalicə üçün yeməyin (əgər əlacı yalnız bunları yeməkdə olsa) eybi yoxdur.

Yəni ki şiə əqidəsinə görə İmam Hesynin (ona Allahın salamı olsun) qəbrinin torpağınadan Şəfa niyyəti ilə yemək şirk deyil Amma başqasının torpağını yemək haramdı? Yəni başqasının torpağını yemək şirkdi. düz anladım? Düz Anladımsa bir neçə sualım çıxır yuxarıda qeyd etmişdim yəqin gözdən qaçıb yenə soruşum niyə məs bu qəbrin torpağı?

Orda heç yerdə yazılmayıb ki, bu şirkdir. Bunu Siz uydurmusuz. Sizə əvvəldə dedim ki, necə olur ki, dərman şirk deyil, torpaq şirkdir?!

salamu aleykum qardashlarim!Sair qardashim men bu saytda tezeyem bilmedim,gerek uzrlu hesab edesiniz.

üzrlü hesab edərik, əgər qaydalara riayət edib yazıları Azərbaycan hərfləri ilə yazsaz.

yaxşı niyə məs İmam Hüeynin (ona Allahın salamı olsun) qəbrinin torpağına izn verilir?

Niyə təkcə onun? Axı mən Sizə digər fətvanı göstərdim ki, İrəvan və Dağıstan torpaqlarını da yemək olar, çünki onlar da şəfalıdı. İmam Hüseynin şəhid olduğu Kərbəla torpağı isə özü bərəkətli və şəfalı torpaq olub, onun iyi də gözəl olub.

Niyə təkcə onun? Axı mən Sizə digər fətvanı göstərdim ki, İrəvan və Dağıstan torpaqlarını da yemək olar, çünki onlar da şəfalıdı. İmam Hüseynin şəhid olduğu Kərbəla torpağı isə özü bərəkətli və şəfalı torpaq olub, onun iyi də gözəl olub.

Mən gətiridyim Təhrir əl-Vasilə Azam ullah al-uzmanın kitabında
doqquzuncu məslə: "Torpaqdan ağamız Abu Abdullah əl-Hüseynin qəbrinin torpağı şəfa üçün müstənadır. Başqasının torpağını yemək olmaz! Həm orta noxud ədnəsində ziyadə yemək olmaz! Ən Güclü rəyə görə ona (yəni torpağa)-Başqa torpaq -Peyğəmbər (Ona və əhlinə Allahın salamı olsun) və başqa İmamların (onlara salam olsun)torpağı onun qəbrinin torpağına aid edilməz!"
burada İmam açıq ayıdn deyir ki Başqasının torpağını yemək olmaz? Ona görə soruşdum ki niyə başqasının olamaz? Siz gətirdiyiz

"Lənkərani ağanın risaləsi: Məsələ: 2700. Torpaq yemək haramdır. Amma Həzrəti Seyyidü-Şühəda İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın türbətini (şəfa üçün) az miqdarda yemək caizdir. Daha yaxşı olar ki, türbəti suda həll edib (həll olmaqla) aradan getdikdən sonra içsinlər. Dağıstan və İrəvan gilini müalicə üçün yeməyin (əgər əlacı yalnız bunları yeməkdə olsa) eybi yoxdur." Burdan başa düşülür ki icazəlidi? elə deyil? Yəni Dağıstan və İrəvana icazə verən yəqin ki başqasında icazə verər? Sizcə bu zidiyyət deyil? Məslədən mən elə maşa düşmüşəm ki İmam xomeni ancaq İmam Hüseynin qəbrinin torpağını caiz görür amam səbəbi isə açıqlanmır. Siz isə deyirsiniz ki Şəhid olduğu kərbəla torpağı özü bərəkətli olub. Sözünüzdən belə başa düşülür ki İmam hüseynin qəbrinə görə yox Kərbəla torpağına görə onu yemək olar? Elədirsə onda deyək Kərbəla torpağının yeilməsi niyə qəbri zikr edir İmam Xomeni? Yo elə deyilsə İmam Hüseynin şəhid olmasına görə dirsə ünüdürsə onda Kərbəlada və ya başqa yerdə şəhid olmuş başqa Əhli beytin qəbrinin torpağını yeməyə niyə izn vermir imam Xomeni?

Сообщение отредактировал Abu Sufyan ordusu: 29 июня 2010 - 23:11

Mən gətiridyim Təhrir əl-Vasilə Azam ullah al-uzmanın kitabında
doqquzuncu məslə: "Torpaqdan ağamız Abu Abdullah əl-Hüseynin qəbrinin torpağı şəfa üçün müstənadır. Başqasının torpağını yemək olmaz! Həm orta noxud ədnəsində ziyadə yemək olmaz! Ən Güclü rəyə görə ona (yəni torpağa)-Başqa torpaq -Peyğəmbər (Ona və əhlinə Allahın salamı olsun) və başqa İmamların (onlara salam olsun)torpağı onun qəbrinin torpağına aid edilməz!"

burada İmam açıq ayıdn deyir ki Başqasının torpağını yemək olmaz? Ona görə soruşdum ki niyə başqasının olamaz? Siz gətirdiyiz

Harada açıq aydın deyilir ki, olmaz? Ağa deyir ki, bu torpaqla başqa torpaqları bir-birinə qatnayın. Demir ki, başqalarını kateqorik yemək olmaz!

"Lənkərani ağanın risaləsi: Məsələ: 2700. Torpaq yemək haramdır. Amma Həzrəti Seyyidü-Şühəda İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın türbətini (şəfa üçün) az miqdarda yemək caizdir. Daha yaxşı olar ki, türbəti suda həll edib (həll olmaqla) aradan getdikdən sonra içsinlər. Dağıstan və İrəvan gilini müalicə üçün yeməyin (əgər əlacı yalnız bunları yeməkdə olsa) eybi yoxdur."

Burdan başa düşülür ki icazəlidi? elə deyil? Yəni Dağıstan və İrəvana icazə verən yəqin ki başqasında icazə verər? Sizcə bu zidiyyət deyil?

Xeyr, ziddiyyətli deyil. Əvvəla başqaları olsaydı, onlarında adlarını bunların yanında çekərdi. İkincisi, elə Sizin xəbərlərdə də Mədinə torpağı haqda belə şeylər yazılıb.

Məslədən mən elə başa düşmüşəm ki İmam xomeni ancaq İmam Hüseynin qəbrinin torpağını caiz görür amam səbəbi isə açıqlanmır. Siz isə deyirsiniz ki Şəhid olduğu kərbəla torpağı özü bərəkətli olub. Sözünüzdən belə başa düşülür ki İmam hüseynin qəbrinə görə yox Kərbəla torpağına görə onu yemək olar? Elədirsə onda deyək Kərbəla torpağının yeilməsi niyə qəbri zikr edir İmam Xomeni? Yo elə deyilsə İmam Hüseynin şəhid olmasına görə dirsə ünüdürsə onda Kərbəlada və ya başqa yerdə şəhid olmuş başqa Əhli beytin qəbrinin torpağını yeməyə niyə izn vermir imam Xomeni?

Həm Kərbəla torpağı bərəkətlidir, həm də imamın orda olması ona daha da bərəkətli və şəfalı edir. Digər imamlar haqda da xəbərlər var, misal üçün imam Əlinin qəbrinin yeri bilinmirdi, onu hansısa Əbbasi xəlifəsi ov edərkən tapmışdı. Yaralı ceyran onun qəbrinin yanına gələrək sağalıb qaçmışdı. .... (uzun məlumatdır və yerini də dəqiq bilmirəm, amma bu harda xəbərlər mövcuddur). Amma o torpağın yeyilməsi haqda mən heç bir xəbər eşitməmişəm.

talaba, başqasının torpağını yemək olmaz. Haramdır. HARAM və ŞİRK sözlərini yəqin ki ayıra bilirsiz. Yoxsa sizdə iksi də eyni mənanı verir?

oxuduğum bütün rəavayətlərdə gəlir ki torpaq umumən yemək olmaz. Yalız İmam hüseynin qəbrinin torpağı istisna edirlər.
وجاء في مفاتيح الجنان » لا يجوز مطلقا على المشهور بين العلماء أكل شيء من التراب أو الطين إلا تربة الحسين المقدسة استشفاء من دون قصد الإلتذاذ بها بقدر الحمصة. والأحوط أن لا يزيد قدرها على العدسة، ويحسن أن يضع التربة في فمه ثم يشرب جرعة من الماء ويقول: اللهم اجعله رزقا واسعا وعلما نافعا وشفاء من كل داء وسقم«
مصدر : (مفاتيح الجنان 547).
bu yeri tərcümə edim Alimlər arasında məhşur olan bu durki Mutləq torpaq yemək olmaz yalnız şəfa üçün İmam hüseynin türbəsini istisnadır." (Miftahul Cinan 547)
Həta bir rəavyətdə Torpaq yeməyin münafiqlik gətirdiyi də var!
عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَكْلُ الطِّينِ يُورِثُ النِّفَاقَ
(الكافي2/265).
Əbu Abdulahdan belə demişdir: "Torpaq yemək münüfiqlik gətirir!"
Buna görə soruşurdum niyə Məs İmamın cavabından belə anladım ki onda bərəkət var! Yəni onun qəbri O biri İmamların qəbrindən Peyğəmbərin qəbrinin torpağından əfzəldi!

Kerbala torpaginin bir cox feziletleri vardir ki,yadimda olanlardan bezilerini geyd edirem.
Teze anadan olan ushaga bir migdar vermek.
Deryada eger tufan galxarsa ondan bir migdar denize atmagla deniz sakitlesher.
Xestenin her yerden eli uzuldukde ondan bir migdar yemesi.
Meyyiti defn eden zaman onun gebrine bir migdar goydugda gebr ezabi olmaz.ve.s.

Kərbəla. Şəfalı torpaq

Osman Xəmisin "əntiq"lərindəndir. Fiqhi bir məsələni necə də əqidə məsələsi kimi təqdim etmək istəyirlər.

Deməli əl-Fəth demişkən (milçək qanadından tutmuş digər şeylərə qədər)çox şeylərdən xəstəlik müalicəsi kimi istifadə etmək olar amma şiə İmam Hüseyn (a) türbətindən şəfa tapmaq məqsədilə istifadə edəndə şirk etmiş olur. Maraqlı iddiadır.

"Talaba", sizin məzhəbinizdə olduğu kimi bizim də məzhəbdə alimlər fətva verəndə nəyəsə əsaslanırlar. Siz milçək qanadında şəfa olduğunu hədisə əsasən dediyiniz kimi biz də mə`sumlardan (a)rəvayət olunmuş hədislərə əsasən söyləyirik ki, İmam Hüseyn (a) türbəti Allahın izni ilə insana şəfa bəxş edə bilir. Əl-Fəthin ssılka verdiyi məqalədə bu cür hədislərdən bir neçəsini oxuya bilərsən. İndi siz hədis olaraq bir mə`sumun sözünü qəbul edirsiniz biz isə 14. Bu isə bizim məzhəblərimizin fərqindən irəli gəlir. Bizə görə 13 mə`sumun (a)sözü elə Peyğəmbərin (s)sözüdür.

Gətirdiyin sitatlarda "əqva(daha güclü) nəzər", "məşhur nəzər" sözlərinə diqqət elə. Bu nə deməkdir? Deməli məşhur nəzərdən başqa digər nəzərlərdə var bu da müctehidin ictihadına bağlı olan bir məsələdir. Əgər müctehid sübut edə bilsə deməli başqa torpaqlardan şəfa məqsədilə istifadə etmək olar.

Başqa bir məsələ nəyə görə (məşhur nəzərə görə) məhz İmam hüseyn (a) türbətindən şəfa məqsədilə istifadə edirik, digər türbətlərdən yox? Cavabı çox sadədir. Çünki yalnız bu türbət barədə əlimizdə şər`i dəlil var. Əlimizdə dəlil olmadan özümüzdən Amerika kəşf edə bilmərik. Onu da qeyd edim ki, bu məsələ heç cürə ona dəlalət eləmir ki, İmam Hüseyn (a) digər mə`sumlardan və xüsusilə də Peyğəmbər (s)-dən üstündür. Xahiş edirəm məsələləri qarışdırmayaq.

Sonunda Vəhhabi fətvasından qısa bir parçanı nəzərinə çatdırmaq istəyirəm:

والخلاصة أن بول الإبل طاهر، ودواء نافع، فقد أمر رسول الله صلى الله عليه وسلم بشربه للتداوي، وما كان صلى الله عليه وسلم ينطق عن الهوى، إن هو إلا وحي يوحى.

Xülasə, dəvənin sidiyi pakdır və xeyirli dəvadır. Peyğəmbər (s) onu müalicə məqsədilə içməyə əmr etmişdir. Peğəmbər (s)isə öz istəyi ilə danışmır. Bu, ona təlqin edilən bir vəhydir.

12472-ci fətva

96-....... Bizə Həmmad ibn Zeyd, Eyyubdan: o da Əbu Kılabədən; o da Ənesdən ® rəvayət etti. O belə demişdir:

Ukl və ya Ureynə qəbilələrindən bir sıra insanlar (Mədinəyə) gəldilər. Mədə xəstəliyindən ötəri Mədinədə qalmaq istəmədilər. Peyğəmbər (s) onlara sütlü dəvələrin olduğu yerə getmələrini, dəvələrin sidiklərindən və südlərindən içmələrini əmr etdi. Onlar getdilər. Sağaldıqları zaman Peyğəmbərin çobanını öldürdülər və dəvələri sürüb apardılar. Bu xəbər gündüzün əvvəlində gəldi. Peyğəmbər arxalarından bir dəstə göndərdi. Gündüz yüksəlincə adamlar gətirildilər. Rəsulullah (qisas olaraq) əllərinin, ayaqlarının kəsilməsini əmr etdi. Bu canilərin gözləri də oyulub Harreyə atıldılar. Onlar su istəyirdilər, (ölənə qədər) onlara su verilmədi.

Əbu Kılabə: Bax bunlar oğurluq etmişlər, insan öldürmüşlər, imana girmələrinin ardından kafir olmuşlar, bu cinayətləri işləməklə birlikdə Allaha və Rəsuluna da muharib olmuşlar, dedi.

Buxari "Səhih" "Dəstamaz" kitabı "Develerin, Diğer Dört Ayakli Hayvanlarin, Koyunlarin Sidikleri Ve Koyun Ağillari" Babi

İndi hansısa vəhhabi bu gün dəvə sidiyi içib Allahdan şəfa diləsə başqa bir vəhhabi onu şirkdə ittiham edə bilər? Yəqin ki, yox. Əksinə ya deyəcək "sidikdən mənə də saxla içib şəfa tapım" ya da "nuş olsun!"

Eləcə də şiə İmam Hüseyn (a) türbətindən kiçik bir parça suya qatıb Allahdan şəfa diləyərək suyu içdikdə axmaq vəhhabidən başqa kimsə onu şirkdə ittiham edə bilməz.

Mən Peyğəmbər (s) sidiyindən içib xəstəlikdən amanda qalan Ummu Yusifdən (əsl adı Bərəkə) nümunə gətirə bilərdim. Amma düşündüm ki, bu cür sidiyi bu gün tapa bilmədiyinizi bəhanə gətirib söhbətdən qaçacaqsınız. Hər ehtimala qarşı sözlərimi təsdiqləyən vəhhabi fətvasına ssılka verirəm:

3034-cü fətva

Adminin icazə ilə məni uzun uzadı tərcümələrdən xilas edəcək türk dilində məqalədən bir parça buraya yerləşdirmək istərdim:



Muhammed'in sidiğide insan sağlığına şifa verirdi. Muhammed'in sidiğini içenler hayatları boyunca hastalık nedir bilmezlerdi;

İbni Cüreyc (Radıyallau Anh) dan rivayet edildiğine göre,

Resulullah (S.A.V) bir kaba idrarını yapar sonra o, şeririnin altına konurdu. Bir kere geldiğinde kabı boş bulunca,
Habeşistan'dan Ümmü Habibe (R.A.V) ile beraber gelip ona hizmette bulunan Bereke isimli kadına:

"Bu kaptaki idrar nerede?" diye sordu.

O: "İçtim onu ya Resulallah!" deyince,

Resulullah (S.A.V):

"Ey Ümmü Yusuf! (o içtiğin sana) Sıhhat olsun." buyurdu.

Bu kadının künyesi Ümmü Yusuf'tu. Resulullah (S.A.V) in bu duası bereketiyle ölüm hastalığı dışında hiç hastalanmadı.

(İbni Hacer-i Askalânî, Telhîsu 'l-Habîr, No:20,l/31, Beyhakî, Sünen-i Kübra, Nikâh:49, No:13406,7/106)



Muhammed'in sidiği ayrıca karın ağrılarınada iyi gelirdi;


Bir gece Resulullah (S.A.S) kalkıp evin kenarındaki bir çömleğe idrarını yaptı, ben de gece susamış olarak kalkıp bilmeden o çömlekteki idrarı içtim. Resulullah (S.A.S) sabah kalktığında:

"Ya Ümme Eymen! Kalk o çömlektekini dök." buyurdu. Ben: "vallahi onda olan şeyi içtim." deyince, Resulullah (S.A.V) dişleri çıkıncaya kadar güldü, sonra: "Sen var ya! Bundan sonra ebediyyen karnın ağrımaz." buyurdu.

(Taberanî, Mu'cem-i Kebir, No:230, 25/89, Hakim, Müstedrek, No:6912, 4/70, Ebu Nu-aym, Hilye: 2/67, Delâilii'n - Nübüvve, No:365, 2/444)


Her derde deva Muhammed

Birinci Yuxar;da dediyim kimi Milşəy hədisinə gəlincə bu Peyğəmbərdən(Ona Allahın salamı olsun)gələn bir hədisdədir alımlərin verdiyi vitva deyil. Həm həsisi oxusan görərəsən ki, orada Əgər milçək silərdən bininin qabına düşərsə onu tam batırıb sonra çıxarıb atsın həqiqətən bir qanadında zəhər varsa o birində onu dərmanı var." bu gür varid olub. Əgər düşərsə belə etmək əmr olub. Milşəyi tutub şəfa kimi işlətmək yox! Sonra dəmənin sidiyini və südünü içməkdə də Peyğəmbərdən(Ona Allahın salamı olsun)gələn bir hədisdədir alımlərin verdiyi vitva deyil. O ki Qaldı gətirdiyin Muhaməddin sidiyini içmək Zəif və yada qondarma hədislərdi. Sizdən fərlqli biz Qondarma hədislərə əməl etmirik. Sidiyi içmək Nəcis yemək sizin öz kitablarınızda var və bunu cənnətə gedən yol hesab edirsiniz. Hələ qanını demirəm.
بول الأئمة وغائطهم سبب دخول الجنة

ليس في بول الأئمة وغائطهم استخباث ولا نتن ولا قذارة بل هما كالمسك الأذفر، بل
من شرب بولهم وغائطهم ودمهم يحرم الله عليه النار واستوجب دخول الجنة) (أنوار
الولاية لآية الله الآخوند ملا زين العابدين الكلبايكاني 1409هـ – ص 440).

əl-Ənvar əl-Vilayə Li Ayyətullah əl Əxvand Mulla Zeynn əl-Abidin əl-Kəbəykəni 1409 hicri ilidə vəfat etmiş Səhifə 440

fəsil: İmamların sidiyi və nəcisi cənnətə girmək üçün səbədir.

deyilir: "İmamların sidik və nəcisində xəbislik, iy pislik yoxdur əksinə bu ikisi (yədi sidik və nəcisləri) Misk əl-Əzfardır (yəni güclü ətir qoxulu) əksinə kim kim onlaraın sidik, nəcis və qanını içərsə Allah təala ona cəhənnəməi haram edər. və ona cənnətə girmək vacib olar.

Vəhhabiləri iylətməkdəndən ötrü sino gedirəm.

Məgər mən milçək qanadının, dəvə sidiyinin fətva olduğunu bildirmişəm? Məndə gözəl bilirəm ki, bu əhli-sünnənin hədis mənbələrində mövcuddur. Milçək hədisini dəfələrlə gördüyümüz üçün yalnız dəvə sidiyi hədisini buraya yerləşdirdim.
Səni İmam Xomeyninin fətvası narahat etdiyi üçün mən bu fətvanın havadan yox sizin alimlər fətva verərkən nəyəsə istinad etdiyi kimi onun da mə`sumlardan (a) rəvayət olunmuş hədislərə istinad etdiyini bildirmişəm. Və məsləhət gördüm ki, əl-Fəthin yerləşdirdiyi ssılkada olan hədislərlə tanış olasan.

Sonra isə vəhhabi fətva mərkəzinin hədislərə istinad edərək dəvə sidiyi barədə verdiyi fətvanı nəzərinə nümunə üçün çatdırdım ki, anlayasan: Necə siz vəhhhabilərə alimləriniz dəvə sidiyi ilə şəfa tapmağı tövsiyə edir biz şiələr də alimlərimiz İmam Hüseyn(a) türbəti ilə şəfa tapmağı tövsiyə edir. Necə ki, sizi bu səbəbə şirk və s. ittiham etmirlər, sizdə zəhmət çəkib bizi şirkdə ittiham etməyin. Əks təqdirdə ittihamınız özünüzə qayıdacaq. Gürürəm ki, sən söhbətin nədən getdiyini belə anlamamısan. Ümidvaram ki, bundan sonra anladın.

O, ki qaldı Muhəmmədin (s) qanı və sidiyinin dərdə dəva və cənnətə gedən yol olduğuna bu barədə sünnü məqaləsi ilə vəhhabi fətvası təqdim elədim. Sən isə burada alimlik edib inkar edirsən. Neynək vəhhabi vətvasını bütövlükdə yerləşdirim ki, gözlərinə işıq gəlsin:

السؤال

سمعت بحديث نبوي غريب علي، وهو: أن هناك صحابيًا شرب دم أو بول النبي عليه السلام. فهل هذا صحيح؟ الرجاء الرد بسرعة. وجزاكم الله ألف خير.

الفتوى

الحمد لله والصلاة والسلام على رسول الله وعلى آله وصحبه وسلم أما بعد:
فروى الدارقطني في سننه والحاكم في مستدركه عن عامر بن عبد الله بن الزبير أن أباه عبد الله حدثه أنه أتى النبي صلى الله عليه وسلم وهو يحتجم فلما فرغ قال: "يا عبد الله اذهب بهذا الدم فأهرقه حيث لا يراه أحد فلما برزت عن رسول الله صلى الله عليه وسلم عمدت إلى الدم فحسوته فلما رجعت إلى النبي صلى الله عليه وسلم قال : "ما صنعت يا عبد الله؟" قال: جعلته في مكان ظننت أنه خافٍ على الناس ، قال:" فلعلك شربته؟" قال : نعم ، قال: " ومن أمرك أن تشرب الدم ، ويل لك من الناس وويل للناس منك". وفي رواية: " لا تمسك النار ومسح على رأسه ". والحديث رواه البزار في مسنده وأبو يعلى كما في المطالب العالية وأبو نعم في الحلية والبيهقي في سننه ، وقال البيهقي في مجمع الزوائد : ورجال البزار رجال الصحيح غير حنيد بن القاسم وهو ثقة ، وحسن البوصيري إسناده . وروى البيهيقي في سننه عن أميمة بنت رقيقة أن النبي صلى الله عليه وسلم كان يبول في قدح من عيدان ثم يوضع تحت سريره فبال فوضع تحت سريره فجاء فإذا القدح ليس فيه شيء ، فقال لامرأة يقال لها بركة كانت تخدمه لأم حبيبة جاءت معها من أرض الحبشة : "أين البول الذي كان في القدح؟" ، قالت :شربته يا رسول الله ، وفي رواية عبد الرزاق عن ابن جريج مثله وفيه قال:" صحة يا أم يوسف". وكانت تكنى أم يوسف ، فما مرضت قط حتى كان مرضها الذي ماتت فيه ، وروى نحوه الحاكم والدارقطني والطبراني وأبو نعيم . والله أعلم

3034-cü fətvaVəhhabi fətva mərkəzi bu məsələni inkar etmir əksinə təsdiqləyir ki, əd-Dar Qutni, Əl-Hakim, əl-Bəzzar, Əbu Ya`lə, Əbu Nuaym, əl-Beyhəqi, Ət-Təbərani bu barədə hədis rəvayət edib. Həmçinin bildiriblər ki, əl-Bəzzarın Ricalları Huneyd b. əl-Qasimdən başqa hamısı Səhihin ricallarıdır. Huneyd b. əl-Qasim də siqa ravidir və s.
Fətva mərkəzində bir sürü vəhhabi alimi sənin qədər olmadı?
Nə deyirəm onda heç olmasa sən öz alimliyini isbat elə camaat sənə inansın, dinlərini səndən öyrənsin.

Xatırladıram ki, biz mə`sumların nəcislərinin paklığından yox müalicədən danışırıq. Odur ki, gətirdiyin sitat yersiz idi. Sizin mənbələrdə sizə görə tək mə`sum olam Peyğəmbər (s)-in nəcisinin də pak olduğu bildirilir. Ümidvaram ki, bunu inkar etməyəcəksən. Madam ki, qıcıqlanıb sitat gətirmisən çox gözəl. Zəhmət olmasa müəllif və onun kitabı barədə mə`lumat ver ki, sənin iftiraçı olmadığına inanaq.

Sırf mövzumuza qayıdaraq sənə sadə sual verirəm. Mədən ağrısa və evdə bir butulka dəvə sidiyi olsa onu içərsən, hə yoxsa yox?

15 Aprel, 2008-ci il, saat 01:55.

Efendi qaqamız, hay-həşirə düşüb, Peyğəmbərin (s) idrarı mövzusu ilə bağlı Şeyx Qamətdən yardım alır. Amma hər zamankı kimi mənasız bir cavab alır.

Şeyx salam alaykum.

Bu hedisi izah ederdis.


واخرج عبد الرزاق عن ابن جريج قال اخبرت ان النبي {صلى الله عليه وسلم} كان يبول في قدح من عيدان ثم يوضع تحت سريره فجاء فإذا القدح ليس فيه شيء فقال لامرأة يقال لها بركة كانت تخدم ام حبيبة جاءت معها من أرض الحبشة أين البول الذي كان في القدح قالت شربته قال صحة يا أم يوسف وكانت تكنى ام يوسف فما مرضت قط حتى كان مرضها الذي ماتت فيه قال ابن دحية هذه قضية أخرى غير قضية أم أيمن وبركة أم يوسف غير بركة أم أيمن

"Khasais al Kubra" Darul Kutubal Ilmiya, Beyrut, 1405, p 123.

Bu ise Tabaraniden:

19948 - حدثنا أحمد بن زياد الحذاء الرقي، ثنا حجاج بن محمد، عن ابن جريج، قال: حدثتني حكيمة بنت أميمة بنت رقيقة، عن أمها، أنها قالت: كان
النبي صلى الله عليه وسلم يبول في قدح عيدان، ثم يرفع تحت سريره، فبال فيه ثم جاء فأراده، فإذا القدح ليس فيه شيء، فقال لامرأة يقال لها بركة كانت تخدم أم حبيبة، جاءت بها من أرض الحبشة:أين البول الذي كان في القدح؟قالت: شربته، فقال:لقد احتظرت من النار بحظار



Cavab:

Wa aleykumus salam va rahmatullahi va barakatuhu!
Hədisin birinci hissəsi səhihdir, amma ikinci hissəsi isə (içirdi) zəifdir.
Allah daha yaxşı bilir!
As salamu aleykum va rahmatullahi va barakatuhu!

Müsibət burasındadır ki siz məsələyə elmi yanaşmırsız? Kimi nə fətva verib vervədiyi mənə dəxli yoxdur. Misir ya dubay vətva mərkəzi ya internetdəki vətfa mərkəzi. Onlar birinci hədisin səhih olub olmamasına bir nəzər salmalıydılar. Buna görədə onlara bu hədisə görə Elmi rəddiyyələr var ərəbcə olduğundan və çox uzun olduğundan goymuram bura onları oxumuşam xülüasə budur ki bu hədis zəifdir. Dəvənin sisidyini işməklə şəfa tapaq hədisi isə Səhih Müslülmdədi bu Kitabın səsihliyinə isə ümümət Şəahadət edib. Sənin məsumlardan iddia etdiyin rəvayətlər isə heç bir hədis elminə sığmır. Ravilərin yalançı və ya sadiq olduğlarına məhəl qoyulmur. Əksinə Eşşəkdən belə rəvayət qəbul olunur. Odur ki hədis elmini bilmədən nəyi isə tapdim deyib sevinib copy past eləmə birici axtar gör gətirdiyinin səhihliyi sabit ya yox. Dəvə sidiyinə gəlincə isə şəfa üçün içərəm niyədə yox sizdən fərqli mən bu hədisin səhih və peyğəmbərdən olduğuna əminəm və iman edirəm.
Sizin kimi ليس في بول الأئمة وغائطهم استخباث ولا نتن ولا قذارة بل هما كالمسك الأذفر، بل
من شرب بولهم وغائطهم ودمهم يحرم الله عليه النار واستوجب دخول الجنة) (أنوار
الولاية لآية الله الآخوند ملا زين العابدين الكلبايكاني 1409هـ – ص 440).

əl-Ənvar əl-Vilayə Li Ayyətullah əl Əxvand Mulla Zeynn əl-Abidin əl-Kəbəykəni 1409 hicri ilidə vəfat etmiş Səhifə 440

fəsil: İmamların sidiyi və nəcisi cənnətə girmək üçün səbədir.

deyilir: "İmamların sidik və nəcisində xəbislik, iy pislik yoxdur əksinə bu ikisi (yədi sidik və nəcisləri) Misk əl-Əzfardır (yəni güclü ətir qoxulu) əksinə kim kim onlaraın sidik, nəcis və qanını içərsə Allah təala ona cəhənnəməi haram edər. və ona cənnətə girmək vacib olar.
belə və torpaq yemək kimi xurafatlara inanmıram.

Сообщение отредактировал talaba: 27 июня 2010 - 19:01

Bir tərəfdən Sizə yazığım gəlir, ağlınız yoxdur, elə ey ordan burdan kopya edib guya bizə sübut gətirirsiz. Əvvəl öz yazdıqlarınıza özünüz əməl edin, sonra bizdən tələb edin.
Yuxarıda Abu Sufyan ordusu Sizdən gətirdiyiniz kopya haqda məlumat istədi.

Zəhmət olmasa müəllif və onun kitabı barədə mə`lumat ver ki, sənin iftiraçı olmadığına inanaq.

Bunu ona görə etdi ki, Sizin yalançı və iftiraçı olmanız sübut olunsuz. Çünki nə belə kitab, nə də ki, müəllif var. Yox, əgər iddia edirsizsə ki, var - onda buyurun onlar haqda məlumat verin.

Kimi nə fətva verib vervədiyi mənə dəxli yoxdur.

Bu cümlə sənin gündə bir formaya düşən standart cavabındır. Fətva mərkəzinin üzvlərinin kim olduğundan, ümumiyyətlə o fətva mərkəzi barədə mə`lumatın var? Sənin kimi bizdə deyə bilərik ki, Axund Molla Zeynul-abidinin nə dediyinin bizə dəxli yoxdur. Amma görürsən ki, ilk öncə səndən tələb edirəm ki, bu şəxsin kim olduğunu ortaya qoy. Temboleye sizin iddiaya görə hicri 1404-cü ildə yaşayıb yəni onunla bizim aramızda zaman fasiləsi olduqca azdır. İndi zəhmət çək elmi yol ilə Məchul müəllif və kitabı bizim üçün mə`lum et. Necə ki, mən sənə mə`lum kitab və müəlliflərdən sitat gətirirəm. Həmdəki biz mövzuda maddi ünsürlərdən şəfa məqsədilə istifadə etməyin şirk olub olmamasından danışırıq. Mə`sumların nəcisinin pak olmasından və ətrindən yox. Dedim axı əhli-sünnədən də Peyğəmbərin fəzləsinin pak olduğunu deyənlər var. Məsələn ən-Nəvəvi "Rovdatul-Talibin kitabında yazır:

وأن بوله ودمه وسائر فضلاته طاهرة
Həqiqətən onun (Peyğəmbərin (s)) sidiyi, qanı və s. fəzlələri pakdır.....

ən-Nəvəvi "Rovdatul-Talibin" "Rasulallahın nikahda xüsusiyyətləri"fəsli

Dəvənin sisidyini işməklə şəfa tapaq hədisi isə Səhih Müslülmdədi bu Kitabın səsihliyinə isə ümümət Şəahadət edib.

Yalnız muslimin "Səhih"ində deyil bir az elmli ol, yazdığımı diqqətlə oxu, Buxarinin də "Səhih"ində var, necə ki, yuxarıda hədisi və kitaba sılkanı vermişəm. Belə çixir ki, sən ümumiyyətlə mənim yazdıqlarımı oxumursan, ssılkalara baxmırsan.

Sənin məsumlardan iddia etdiyin rəvayətlər isə heç bir hədis elminə sığmır. Ravilərin yalançı və ya sadiq olduğlarına məhəl qoyulmur. Əksinə Eşşəkdən belə rəvayət qəbul olunur.

Ola bilsin sizin hədis elminizə sığmır. Amma mən əvvəldə də qeyd etdim ki, sizin öz məzhəbiniz bizim isə öz məzhəbimiz var. Avtomatik olaraq sizin öz hədis elminiz bizim öz hədis elmimiz var.
Ravilərin sadiq və yaxud yalançı olmağı məsələsini haradan çıxartdın? Ola bilsin əxbariləri nəzərdə tutursan. Xatırladım ki, biz Usuliyik. Bir az elmli ol, dəqiq bilmədiyin şeyi danışıb ətimizi tökmə.

Eşşəkdən rəvayətə gəldikdə isə yəqin sən əhli-sünnə eşşək rəvayəti ilə səhv salmısan:http://313news.net/f...dpost__p__28261

O qədər qəflətdəsən ki, hədisi kim rəvayət etdiyi ilə hədisin mətnində Peyğəmbərin (s) eşşək ilə danışmasını bir-birindən ayırd edə bilmirsən. Necə deyərlər iki eşşəyin arpasını bölə bilmirsən ortalığa düşüb söz atırsan, guya bildiyin bir şey var. Bəlkə Peyğəmbərlərin (a) heyvanlarla danışmağını inkar edirsən? Əgər inkar etsən Quranı inkar etmiş olcaqsan.
Bizim rəvayətdəki eşşək Peyğəmbərlə danışanda heç olmasa dədəsindən sitat gətirir sizin eşşək isə qeybdən xəbər verir.
Birdəki özün demiş sevinə-sevinə üstümüzə gəlincə əvvəlcə yoxla gör hədis səhihdir yoxsa yox. Bir şeyi də qeyd edim bəlkə sənin üçün faydası oldu. Mö`cüzələrlə bağlı hədislərə alimlər o qədər də fikir vermir.

Odur ki hədis elmini bilmədən nəyi isə tapdim deyib sevinib copy past eləmə birici axtar gör gətirdiyinin səhihliyi sabit ya yox.

Bu gözəl təklifini ilk növbədə Osman Xəmisə sonra isə onun davamçıları olan internet vəhhabilərinə ünvanlandırsan daha gözəl olar. Mən ilk növbədə hədisi yox fətvanı nəzərinə çatdırdım. Sonra isə raznobraziya üçün hədisləri də yazdım. Mən nə bilim ki, fətva mərkəzindəki alimlər səndən az bilir. Birdə imkan olsa Albaninin bu hədis barədə nəzərini bizə açıqla!3/181 1182-ci hədis

Dəvə sidiyinə gəlincə isə şəfa üçün içərəm niyədə yox sizdən fərqli mən bu hədisin səhih və peyğəmbərdən olduğuna əminəm və iman edirəm.

Nuş Olsun! Ümid edirəm şəfa taparsınız. Amma məni bir şey maraqlandırır. Allaha dua etmək, dərman və həkimlər dura-dura dəvə sidiyi içmək şirk deyil?

Abu Sufyan ordusu, vəhhabilərin qana, sidiyə və s. nəcasətlərə qarşı allerqiyaları yoxdur. Onların allerqiyası ancaq torpağadır. Torpağa səcdəyə irad tuturlar, İmam Hüseyn (a) türbətini şəfa məqsədiylə qəbul etməyə irad tuturlar və s. Sən onları çox qınama, çünki torpağa, palçığa allerqiya ulu-balaları olan Şeytandan qalan ən gözəl mirasdır. Lap bu ayədəki kimi:

قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ ۖ قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِي مِنْ نَارٍ وَخَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ

(Allah iblisə): “Mən sənə əmr edəndə sənə səcdə etməyə nə mane oldu?” – deyə buyurdu. (İblis:) “Mən ondan daha yaxşıyam (üstünəm), çünki Sən məni oddan, onu isə palçıqdan yaratdın!” – dedi. (7:12)