Bu söhbətdən qaçmagın ən gözəl variantıdır. Ok. Mən sənə dedim axı, belə məsələlər sənlik deyil
Əvvəla, heç kəs bu foruma üzv olanda söz verməyib ki, işini-gücünü atıb qanmaza nəsə qandıracaq. İkiminincisi, sən badımcanlıqdasan heç özünün xəbərin yoxdu. Məcaz kəlməsinin nə olduğunu başa düşmək o qədər də çətin məsələ deyil. Bunu sən və сталь nikli yuzer də deyirsiz ki, filan ayədə filan sözdən məqsəd başqadır. Bu elə məcazın özüdür. İmamlardan(ə) onlarla hədis gətirərəm ki, ayədən məqsədin başqa şey olduğunu deyir. Məgər İmam(ə) qəbul edirsən? Yox. Ona görə də İmamlardan(ə) hədis istəmə. Bu var bizdə.
görürsən elmsizliyin, oxumamagın axırı nədir. Mən deyəndə ki sən savadsızın yekəsisən sən mənə inanmırdın. Sən heç elemntar ləfzzləri ayıra bilmirsən. Məcaz, təvil, təfsir sən heç bilirsən bunlar nə deməkdir?? Sənə açıq aydın bildirdin ki, sənin batil inancıva görə bunların hamsı eyni şeydi. Yəni sən demək istiyirsən ki kim hər hansı bir ayəyə izah versə deməli məcaza girib?? Bunu demək istiyirsən? bax bu uje savadsızlıgın son həddidir. Allah təala Quranda təfsir sözünüdə işlədib, təvildə, amma məcaz sözünü işlətmiyib. Deməli, mən rahat təfsir və təvil sözlərinin mənasını bilirəm və rahat deyirəm ki bunu mənanı Allah təala deyib, amma sən məcaza verdiyin mənanı heç bir yolla mənə sübut edə bilmirsən və bilmərsəndə.Nəisə.Bəsdi, sən danışma, sənə yazanda bütün korluyursan, çünki bilmirsən söhbət nədən gedir. Təfsirlə və ya təvillə məcazı ayıra bilməyəndən hər şey gözləmək olar. Bir adam ki desin; Quranın sözlərinə izah vermə məcazdır, ondan nə gözələmək olarr, təbii bu cür şeylər.
oxu balka hidayat oldunMəcaz sözün həqiqi mənasından yaxud sözün istinadının həqiqi istinadından çıxıb onunla (həqiqi mənası ilə) əlaqəsi olan digər mənada iş lənməsinə deyilir. Bu zaman cümlədə yaxud sözdə bir qərinə olmalıdır ki, sözün həqiqi mənada işlənməsinə mane olsun.
Məcaz iki qismə ayrılır:
1.Lüğəvi məcaz- Sözün əslində yarandığı mənadan çıxıb onunla əlaqəli olan digər mənada işlənməsinə deyilir.
2. Əqli məcaz- sözün cümlədə verdiyi istinaddan çıxıb başqa istinadda işlənməsinə deyərlər. Məsələn: Həkim xəstəyə şəfa verdi. Şəfa vermə həkimə istinad edilir. Amma əslində burdakı istinad məcazidir. Çünki şəfanın əsl istinadı Allahadır. Bütün şəfalar Ondan gəlir. Başqa misal: Əhmədin gecəsi namaz, gündüzü orucdur. Bu misalda oruc gündüzə, namaz isə gecəyə nisbət verilir. Əslində orucun nisbəti gündüz zamanı oruc tutmağadır, namazın nisbəti isə gecə vaxtı namaz qılmağadır.
Lüğəvi məcazın qismləri
Sonra Lüğəvi məcaz sözün həqiqi və məcazi mənalarının arasındadki əlaqə cəhətdən iki yerə bölünür. Əgər bu əlaqə mənaların bir-birinə oxşaması cəhətindəndirsə onda buna İstiarə ilə olan məcaz deyərlər. Yox bu cəhətdən olmazsa mürsəl məcaz deyərlər. Deməli mənaların (həqiqi və məcazi) bir-birinə oxşaması cəhətdən Lüğəvi məcaz iki yerə bölündü:
1.İstiarə ilə olan məcaz
2. Mürsəl məcaz
Bunların hərəsi də özlüyündə sadə və mürəkkəb olaraq iki yerə bölünür. Deməli ümumilikdə götürsək lüğəvi məcaz 4 yerə bölündü:
1.İstiarə ilə olan sadə məcaz
2.İstiarə ilə olan mürəkkəb məcaz
3. Sadə mürsəl məcaz
4.Mürəkkəb mürsəl məcaz
Sadə mürsəl məcaz
Sadə mürsəl məcaz kəlimədə (sözdə) olar. Əgər bir sözün həqiqi mənası ilə məcazi mənası arasında oxsşarlıq cəhətdən əlaqə olmazsa buna sadə mürsəl məcaz deyərlər. Amma belə başa düşülməsin ki, sadə mürsəl məcazda mənalar arasında əlaqə ümumiyyətlə yoxdur. Əksinə mənalar arasında əlaqə çoxdur. Sadəcə olaraq əlaqənin yoxluğu mənaların oxşaması cəhətindəndir. Digər əlaqələr isə bunlardır:
1.Səbəb-müsəbbəb (səbəb-nəticə) əlaqəsi:
Bu məcaz əlaqəsində musəbbəb (nəticə) səbəbin yerində işlənər yaxud da əksinə.
“Sizə Öz dəlillərini göstərən və göydən ruzi nazil edən məhz Odur.” (13/40)
Burada göydən nazil olmada məqsəd yağışdır. Çünki yağış ruzinin olmasına səbəbdir. Yağış səbəb, ruzi musəbbəb. Məcazlığı isbat edən qərinə “göydən” sözüdür.
2. Bütövlük və hissə əlaqəsi (əl-kulliyyə və cüziyyə):
Bu əlaqədə isə bütövlük (kull) hissənin (cüz) yerində işlənər yaxud da əksinə.
“ildırımdan ölmək qorxusu ilə barmaqlarını qulaqlarına tıxayırlar.” (19/2)
Mənanın daha aydın olması üçün hərfi tərcümə edək:
“Barmaqlarını qulaqlarına yerləşdirərlər.” (19/2)
Burada məqsəd barmaq uclarıdır. Buna qərinə: Barmağın bütövlükdə qulağa yerləşməsinin imkansız olmasıdır.
3. Alət və onun müsəbbəbinin əlaqəsi:
Bu əlaqədə alət öz müsəbbəbinin yerində işlənər.
“Sonra gələnlər arasında (həmişə yad)(edilim)(deyə) mənə yaxşı ad qismət elə!” (84/26) (tercüme Alixan Musayev)
Hərfi tərcümə :
“Sonradan gələnlər içində mənim üçün doğru bir dil qərar ver.” (84/26)
Burada dil alətdir. Müsəbbəbi isə zikrdir. Yəni dil vasitəsilə zikr olunar. Ayənin məcazi mənası budur ki, mənim üçün məndən sonra gələcək insanlar arasında doğru və yaxşı xatırlamalar (zikr) qərar ver.” Qərinə budur ki, dili Allahdan özü üçün istəmir. Çünki özünün dünyadan getməsi ilə dili də getmiş olar.
Bu məcazın (sadə mürsəl) əlaqələri çoxdur. İmam Şirazi “Bəlağət” kitabında bu əlaqələrin sayını 25-ə çıxarır. Biz isə çox uzun olmasın deyə yuxarıdakı 3 əlaqə ilə kifayətlənirik.
Bu məcazın faydaları:
1. Uzun mənanı qısa şəkildə ifadə etmək.
2. Mənanın geniş olması.
3. Mənanın ağıla yaxın dəqiq şəkildə ifadə edilməsi.
Nitqin bəlağətli olmasında da əvəzsiz faydaları var...
İstiarə ilə olan sadə məcaz (İstiarə)
Yuxarıda qeyd etdik ki, sözün həqiqi və məcazi mənaları arasındakı əlaqə mənaların oxşarlığı cəhətindən olsa buna “istiarə ilə olan məcaz” deyərlər. Qısa şəkildə “istiarə”.
Deməli istiarə məcazın bir növüdür.
Misal: Bir Aslan gördüm ki, ox ataraq düşmənlərini məhv edirdi.
Bu misalda Aslan sözü məcaz olaraq şücaətli və igid bir kişi anlamında işlənib. Aslan sözünün həqiqi mənası ilə məcazi mənası ( şücaətli kişi) arasındakı oxşarlıq əlaqəsi şücaətdir. Məlumdur ki, Aslan heyvanlar arasında ən güclü və döyüşkən bir heyvan kimi tanınır. Ona görə də vurduğumuz misalda “Aslan” sözü “Şücaətli kişi” mənasında işlənərək öz həqiqi mənasını (ma vuziə ləhusunu) dəyişir. Qərinə isə budur: “Ox ataraq” ! Bu söz qərinədir (əlamət) ki, ox atan insan olmalıdır heyvan yox....Məcazın bu növünə istiarə deyilir.
Istiarənin rüknləri
İstiarənin 3 rüknü var:
1.Mustəar minhu -hansı mənadan nəql olunub
2.Mustəar ləhu- hansı mənaya nəql olunub
3.Mustəar- hansı ləfz nəql olunub
Yuxarıdakı misalda , vəhşi və güclü heyvan mənası mustəar minhu, şücaətli kişi mustəar ləhu, aslan sözü isə mustəardır. Sonuncuya ləfzi mənqul da deyirlər. Yəni bir mənadan başqa mənaya nəql olunmuş söz.
Istiarətul-inadiyyə və istiarətul-vifaqiyyə
Yuxarıda qeyd etdik ki, istiarənin 3 rüknü var. Bu rüknlərdən birinci ilə ikincisinə istiarənin tərəfləri deyilir. Yəni "mustəar minhu" və "mustəar ləhu" isiarənin tərəfləridir(qıraqları). Daha açıq desək müstəhar minhu həqiqi mənası, müstəar ləhu isə sözün məcazi mənasıdır.
Bu cəhətdən istiarə həmçinin iki qismə bölünür:
"İnadiyyə və vifaqiyyə"
İnadiyyə istiarə: Ona deyərlər ki, istiarənin tərəflərinin (həqiqi və məcazi mənaların) bir şey üzərində cəm olması mümkün olmasın.
Vifaqiyyə istiarə: Ona deyərlər ki, tərəflərin bir şey üzərində cəm olması mümkün olsun.
İzah:
أَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ
"Məgər ölü ikən diriltdiyimiz..."(ənam 122)
Bu ayədə "məyyit" (ölü) və "əhyəynahu" (diriltdiyimiz) sözləri istiarədir. Birincisi (məyyit) istiarətul-inadiyyə ikincisi isə istiarətul vifaqiyyədir. "Məyyit" sözündən qəsd olunan zəlalət, "əhyəyna" sözündən qəsd olunan isə hidayətdir. Yəni "zəlalətdə ikən hidayət verdiyimiz.."
"Ölü" sözü nəql olunub "zəlalətdə olan" mənasına. Deməli "ölü" sözü istiarədir, bir tərəfi (həqiqi mənası) ölü deməkdir, digər tərəfi (məcazi mənası) "zəlalətdə olan" deməkdir. Bu söz istiarənin "inadiyyə" növünə aiddir. Çünki zəlalətdə olan məna ilə ölü mənası cəm ola bilməz. Çünki zəlalətdə olanın diri olması lazımdır. Ölü nə cür zəlalətdə ola bilər?! Ona görə buna dedik "inadiyyə"
"Əhyəyna" kəliməsi isə "vifaqiyyə" növünə aiddir. Çünki bu sözdən qəsd olunan məna "hidayət verdiyimiz"dir. Hidayətdə olan kəs isə diri olmalıdır. Məhz bu səbəbdən də bu mənalar cəm ola bilir. Ona görə buna dedik "vifaqiyyə" yəni muvafiq olan..
Məcazın dildə yaxud Quranda mövcud olması haqqında 3 nəzər mövcuddur:
فيه ثلاثة أقوال في المسألة:
القول الأول: أنه لا مجاز لا في اللغة ولا في القرآن، لا مجاز لا في اللغة ولا في القرآن، وهذا هو رأي شيخ الإسلام ابن تيمية وابن القيم والشيخ الأمير الشنقيطي -رحمة الله عليه- وكثير من العلماء المحققين.
والقول الثاني: وجود المجاز في اللغة دون القرآن، وجود المجاز في اللغة دون القرآن، وبه قال ابن حامد شيخ الحنابلة في عصره، أبي عبد الله حسن بن حامد شيخ القاضي أبي يعلى، وهو رواية عن الإمام أحمد.
القول الثالث: وجود المجاز في اللغة والقرآن، وهذا مشى عليه أكثر أهل اللغة وأكثر علماء البلاغة والمعاني وأكثر أهل الأصول.
Birinci nəzər: Quranda və dildə məcaz yoxdur. Bu "Şeyxul-İslam" ibn Teymiyyənin, ibn Qəyyumun və Şeyx Əmir Şənqitinin və mühəqqiq alimlərin (yəni vəhhabi alimlərini nəzərdə tuturlar-Zəbur) bir çoxunun rəyidir.
İkinci nəzər: Dildə məcaz var, Quranda məcaz yoxdur. Bunu öz dövrünün Hənbəli Şeyxi olan ibn Hamid deyib. (Əbu Əbdillah Həsən bin Hamid Şeyx əl-Qazi əbu Yə`la) Bu da İmam Əhməddən olan rəvayətdir.
Üçüncü nəzər: Quranda da dildə də məcaz var. Bunu isə əksər lüğət əhli, bəlağət və məani alimləri və usul əhli demişdir.
İkinci nəzəri deyənlərin dəlilləri:
"Hər bir məcazın nəfyi caizdir... Necə ki, "Bir Aslan gördüm ox atırdı" deyən kəsə, deyilə bilər ki, "ox atan Aslan deyil, o yalnız şücaətli bir kişidir." Quranda məcaz var fikrini qəbul etsək, gərək bunu da qəbul edək ki, Quranda nəfy olunması caiz olan şey var. Amma şəkksiz və şübhəsiz Quranda nəfy edilməsi caiz olan şey yoxdur..."
Mənbə:
Şeyx Muhəmməd Əmin Şənqiti "Mən`u cəvazil-məcaz" səh 7
Şeyx Şənqitinin (onun özü birinci nəzərə qaildir) sözlərinə görə bu ikinci nəzəri söyləyənlərin ən vazeh dəlilləridir.
Bizim cavabımız:
Əvvəla ikinci nəzəri söyləyənlərin fikri Allahın sözü ilə düz gəlmir. Allah yusif surəsinin 2-ci ayəsində buyurur:
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ
"Həqiqətən, Biz onu ərəbcə Quran olaraq nazil etdik ki, başa düşə biləsiniz."
Əgər qəbul edirsinizsə ki, dildə məcaz var amma Quranda yoxdur. Gərək Allahın bu ayəsini inkar edəsiniz. Çünki Allah təala Quranı ərəbcə nazil edib. Ərəb dilinə məxsus xüsusiyyətlər də bu Kitabda olmalıdır ki, onu anlayıb dərk edə bilək.
İkincisi: "Hər bir məcazın nəfyi caizdir"- fikri batildir. Yalanı və səhvi nəfy edərlər. Məcaz isə nə yalandır, nə də ki səhv. Ona görə də onu nəfy etməzlər. Əgər bir şəxs desə ki, "Aslan gördüm ox atırdı" həmin şəxsin qəsdi "Aslan" yox, məhz "şücaətli kişidir". Əgər həmin şəxs "Aslan" ləfzini öz ma vuziə ləhusunda yəni "yırtıcı heyvan" mənasında işlətsə idi onda onun sözünü nəfy etmək caiz olardı. Halbuki, həmin şəxsin qəsdi "Şücaətli kişi" olub. Əgər bir nəfər həmin şəxsə desə ki, sənin sözün nəfy olunandı çünki ox atan heyvan deyil insandır, onda bu sözü deyənin özünə elə bu cür deyilər ki "mən onun heyvan olduğunu qəsd etmədim".
Əl-qərəz məcazi mənada işlənən söz "ma vuziə ləhusundan" (həqiqi məna) çıxıb, "qeyri ma vuziə ləhuda" (məcazi məna) işlənirsə onu nəfy etmək düzgün deyil. Çünki nəfy edən "ma vuziə ləhunu" nəfy etmiş olur, halbuki söz "ma vuziə ləhu"da işlənməyib ki, onu da nəfy edəsən..